Τὸ Βυζαντινὸ κάστρο τῆς Ζίχνας.

 

«Ὁ Ζίχνε -ὁ βασιλιὰς τῶν Σερρῶν- ἔχτισε τὸ κάστρο στὰ ἀρχαῖα χρόνια καὶ τοῦ ἒδωσε τὸ ὄνομά του. […] Τὸ φρούριο βρίσκεται στὰ νότια καὶ περιβάλλεται ἀπὸ φυσικὴ τάφρο, ποὺ μοιάζει νὰ εἶναι σκαμμένη πάνω στὸ βράχο. Εἶναι χτισμένο στὸ πρανὲς χαμηλοῦ λόφου κι ἔχει ὡραία τοιχοποιία. Πρόκειται γιὰ πέτρινο οἰκοδόμημα, μόνο ποὺ εἶναι ἐρειπωμένο γι΄αὐτὸ δὲν ἔχει ντισντάτη (φρούραρχο), οὔτε φρουρά. Τὸ προάστιο ἔχει χτιστεῖ πάνω σ΄ἓνα κάθετο, κατακόκκινο βράχο, ποὺ κάνει πιὸ κοπιαστικὴ καὶ ἐπικίνδυνη τὴν ἀνάβασή του. Ἀλλὰ ἔχει ὑπέροχη θέα.
Τὰ διακόσια πέτρινα σπίτια, σκεπασμένα ὅλα μὲ κεραμίδια, χωρίζονται σὲ δύο μαχαλᾶδες. Πρόκειται γιὰ μικρὰ σπιτάκια, χτισμένα κατὰ βαθμίδες, μὲ πολὺ μικρὲς αὐλές. […] Οἱ δρόμοι εἶναι ἀνηφορικοὶ καὶ τόσο στενοί, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς περάσῃ ἄμαξα. […] Ὅλοι καλοπερνοῦν σ΄αὐτὴν τὴν πόλη διότι ἡ πεδιάδα της εἶναι τεράστια καὶ εὔφορη, ἐνῶ καὶ πάνω στὰ βουνὰ ἀκόμη καλλιεργοῦνται ἀμπέλια. […] Στὴν περιοχὴ παράγουν ποτήρια καὶ κεσέδες, ποὺ εἶναι περίφημα, διότι οἱ κατασκευαστὲς καταφέρνουν καὶ πετυχαίνουν τὸ χρῶμα τῆς πορσελάνης ποὺ βγαίνει στὸ Ἐλμενί. Θεωροῦνται ἐφάμιλλες μὲ τὶς κινέζικες πορσελάνες καὶ στέλνονται πεσκέσια σὲ ὅλα τὰ βιλαέτια. […] Οἱ κάτοικοι εἶναι περίεργοι τύποι ἀλλὰ κοινωνικοὶ καὶ φιλόφρονες. Ὁ Θεὸς ἂς τοὺς εὐλογεῖ καὶ ἂς τοὺς σώζει!»

Ἐγκύκλειος Διαταγὴ Ἑλληνομακεδονικῆς Ἄμυνας. Ἴων Δραγούμης

 

 

     Ὁ Ἴων Δραγούμης τὸ 1902 μπῆκε στὸ διπλωματικὸ κλάδο, καὶ ὑπηρέτησε ὡς ὑποπρόξενος, κατόπιν ἀπαιτήσεῶς του, στὸ Μοναστήρι· ἐν συνεχεῖᾳ ὑπηρέτησε στὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία, στὸ Προξενεῖο Σερρῶν, στὴν Ἀνατολικὴ Ρωμυλία στὸ Προξενεῖο τοῦ Πύργου καὶ στὸ Προξενεῖο Φιλιππουπόλεως, ὡς τὸ 1907. Σὲ συνεργασία μὲ τὸ γαμπρό του Παῦλο Μελᾶ, ποὺ ἦταν σύζυγος τῆς ἀδερφῆς του, ὀργάνωσε τὶς ὀρθόδοξες κοινότητες ἐναντίον τῶν βουλγαρικῶν κομιτάτων, κινητοποίησε τὶς Ἑλληνικὲς Δυνάμεις καὶ ἀναδείχθηκε ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς μακεδονικῆς συγκρούσεως. Ἀνάλογες προσπάθειες κατέβαλε κατὰ τὴ διετία 1907 – 1909 στὴν Κωνσταντινούπολη, ὑπηρετῶντας στὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ πρεσβεῖα.

Οἱ θησαυροὶ τοῦ Μαραθῶνα & τῆς Ζακύνθου

   Ἂς κάνουμε ἕνα ταξείδι στὸ θησαυροθηρικὸ παρελθὸν τῆς χώρας μας μέσα ἀπὸ ἀναφορὲς τοῦ τύπου τῆς ἐποχῆς. Οἱ ἐλπίδες γιὰ ἀνεύρεση χρυσοῦ πολλές, καὶ τὰ εὐτράπελα περισσότερα!

Παρακάτω, ὁ ἀρθρογράφος σατυρίζει δύο τέτοιες προσπάθειες γιὰ ἀνεύρεση θησαυροῦ, μὲ ἀνεπανάληπτο τρόπο. Ἡ Ἐφημερίς εἶναι ἀπὸ τὴν ψηφιοθήκη τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου.

Έτσι απαντάνε οι Έλληνες!

 

   Ο δήμαρχος Αλεξανδρουπόλεως κ. Ευάγγελος Λαμπάκης, με πρωτοφανή δημοκρατική και εθνική ευαισθησία, όπως θα άρμοζε σε κάθε δήμαρχο της ακριτικής Ελληνικής Θράκης επέστρεψε επιστολή της Π.ΕΚ.Ε.Μ, που αναφερόταν συλλήβδην σε «Τουρκική μειονότητα της Δυτικής Θράκης». Η απάντηση του δημάρχου αποτελεί μνημείο θάρρους, και θα πρέπει να αποτελεί στο εξής ΟΔΗΓΟ πολιτικής και εθνικής δράσης κάθε δημάρχου, κάθε περιφερειάρχη και κάθε διοικητικού υπαλλήλου της ελληνικής Θράκης.

Η Θράκη έχει ανάγκη από τέτοιους άνδρες και όχι από συμβιβασμένες μετριότητες και φοβισμένα ανθρωπάκια.

   Τι είναι η ΠΕΚΕΜ; Πρόκειται για την «Πολιτιστική και Εκπαιδευτική Εταιρεία της Μειονότητας Δυτικής Θράκης», η οποία έχει έδρα την Κομοτηνή και μεταξύ άλλων σκοπεύει να δημιουργήσει τουρκικά εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα στην Ελληνική Θράκη. Με λίγα λόγια να προωθήσει τον εκπαιδευτικό και πολιτισμικό εκτουρκισμό στην περιοχή μας. Ιδρύθηκε από τον πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Γκαλήπ Γκαλήπ και φαίνεται ότι τα νήματα των διασυνδέσεων με την Τουρκία είναι πολύ μεγάλα.

Πώς, ένα πολιτιστικός σύλλογος έχει χρήματα για να αναλάβει τέτοιας κλίμακας πρωτοβουλίες; Μάλλον, δεν είναι καθόλου δύσκολο να το φαντασθούμε, τη στιγμή που οι περισσότεροι χριστιανικοί σύλλογοι κινδυνεύουν με λουκέτο και δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε το ενοίκιό τους.

Να σημειώσουμε ότι η ΠΕΚΕΜ έχει τη δυνατότητα να συναντιέται με όποιον παράγοντα της διοίκησης επιθυμεί π.χ. με τον Περιφερειάρχη Άρη Γιαννακίδη, κάτι το οποίο δεν συνέβη ΠΟΤΕ με κανένα Πομάκικο σύλλογο.

   Η ΠΕΚΕΜ στα πλαίσια των πιέσεων που ασκεί επιτυχώς σε άβουλους χριστιανούς παράγοντες της περιοχής, απέστειλε επιστολή, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει τη γνωστή ρατσιστική φράση ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ. Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι εξόχως γενοκτονικός αφού υποδηλώνει την φασιστική τους άρνηση να αποδεχθούν την ύπαρξη των Πομάκων αλλά και των Ρωμά (Τσιγγάνων). Επιπλέον, ο όρος Δυτική Θράκη είναι ο αγαπημένος όρος του τουρκικού εθνικισμού (τον οποίο δυστυχώς αναπαράγουν με βλακώδη τρόπο και χριστιανοί), προκειμένου να μην χαρακτηρισθεί η Θράκη, ως ελληνική, αλλά με γεωγραφικό και μόνο κριτήριο (αν και αυτό ακόμη είναι λανθασμένο). Ποτέ, μα ποτέ, δεν θα μιλήσουν για ΕΛΛΗΝΙΚΗ Θράκη, αλλά πάντα για ΔΥΤΙΚΗ, σαν να μην έχει εθνική ταυτότητα η περιοχή.

Αναρωτιώμαστε: Γιατί δεν αντέδρασε ο σιωπηλός δήμαρχος Κομοτηνής κ. Γιώργος Πετρίδης; Εν προκειμένω, η σιωπή δεν είναι χρυσός, αλλά ΕΓΚΛΗΜΑ και μάλιστα ΕΘΝΙΚΟ.

Επειδή, η απάντηση του κ. Ευάγγελου Λαμπάκη, συνιστά σπουδαία πράξη, Έλληνα (χωρίς εισαγωγικά) δημάρχου, την μεταφέρουμε αυτούσια και στο εξής δεν μπορεί παρά να αποτελεί σημείο αναφοράς μας.

Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ

«Απαντώντας στο με αριθμό πρωτ. 15/28-02-2012 έγγραφό σας, σας το επιστρέφω ως αναίσχυντα αντεθνικό δεδομένου ότι αναφέρετε πολλές φορές την φράση «Τουρκική μειονότητα της Δυτικής Θράκης». Αποδέχομαι τις διεθνείς συνθήκες όπως αυτή της Λωζάνης περί θρησκευτικής μειονότητας στη Θράκη, την σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υπέγραψε η χώρα μας και ως ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, αναγνωρίζω στον κάθε συμπολίτη μου τη δυνατότητα του αυτοπροσδιορισμού π.χ. χριστιανός ή μουσουλμάνος της Θράκης, Πομάκος, Ρομ, Τουρκικής καταγωγής κτλ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ.

Έτσι, δεν μου είναι ανεκτή η φράση «τουρκική μειονότητα στη Δυτική Θράκη»,διότι ευθέως αποκαλείτε την μουσουλμανική μειονότητα της δυτικής Θράκης «Τουρκική», δηλαδή μαζικά και συλλογικά χωρίς να προκύπτει κάτι τέτοιο από το Νόμο, τις συνθήκες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ στην Τουρκία. Σέβομαι και όλους τους συντοπίτες μου Έλληνες υπηκόους, μουσουλμάνους στο θρήσκευμα, που βρίσκονται στην Ελλάδα, αφού έμαθα να ζω μαζί τους ώριμα και δημιουργικά από τη γέννησή μου. Δεν ανέχομαι όμως να ΜΗΝ με σέβονται ως άνθρωπο, Έλληνα πολίτη και θεσμικό ως έχοντα την ιδιότητα του Δημάρχου.

Εν τέλει εάν αισθάνεστε εσείς που μου αποστείλατε το άνω έγγραφό σας ΜΕΛΗ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ και όχι ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ με δικαίωμα ο καθείς ξεχωριστά του αυτοπροσδιορισμού κατά τα προεκτεθέντα, τότε δεν έχετε θέση στην Ελλάδα. Εννοείται ότι τα θέματα που αφορούν τα μειονοτικά σχολεία και τα παιδιά μας που φοιτούν σε αυτά στη Θράκη με ενδιαφέρουν απόλυτα και ως άνθρωπο και ως Δήμαρχο, αλλά θα τα συζητήσω με επαΐοντες και θεσμικούς οι οποίοι έχουν κατά νου το καλό των παιδιών μας χριστιανών και μουσουλμάνων και το καλό της Θράκης μας».

Ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης

Ευάγγελος Λαμπάκης »

Αρθρο του Κεμάλ Φαρζλή

(Ζαγάλισα τεύχος 60, Απρίλιος - Μάιος 2012)

VMRO - ΒΜΡΟ & Οἱ συνθῆκες ποὺ ὁδήγησαν στὴ δημιουργία τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου

Ἱερεῖς τῆς Ὀρθόδοξης Βουλγαρικῆς Ἐξαρχίας περιστοιχισμένοι ἀπὸ ἀντάρτες τοῦ ΒΜΡΟ

   Οἱ Βούλγαροι, ἀποκτῶντας σιγὰ σιγὰ ἐθνικὴ συνείδηση, καὶ κάτω ἀπὸ τὶς διακριτικὲς ἀρχικὰ παροτρύνσεις τῆς Ρωσίας, ἀρχίζουν καὶ ἐξυψώνουν τὸ ἀνάστημά τους. Ἒχουν ὅμως νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα. Γιὰ τοὺς Ὀθωμανούς, ὅσοι ἦταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Πατριαρχείου, λογίζονταν ὡς «Ρωμιοί»!

Αὐτό τὸ πρόβλημα λύθηκε, ὅταν στὶς 28 Φεβρουαρίου - 12 Μαρτίου 1870, μετὰ τὴ διακοπὴ τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων λόγῳ τῆς Κρητικῆς ἐπανάστασης τὸ 1868, καὶ ὑπό τὴ ρωσικὴ καὶ ἀγγλικὴ πίεση, ὁ Σουλτάνος Abdulaziz, ἐξέδωσε αὐτοκρατορικὸ διάταγμα (φιρμάνι), μὲ τὸ ὁποῖο ἰδρύθηκε αὐτοκέφαλη Βουλγαρικὴ Ἐκκλησία μὲ ἔδρα τὴν Πόλη.

Οἱ συνέπειες τοῦ φιρμανιοῦ ἄρχισαν νὰ φαίνονται ὅταν οἱ Βούλγαροι ἄρχισαν τὶς πιέσεις ἐναντίον τῶν κατοίκων τῆς Μακεδονίας νὰ προσχωρήσουν στὴν Βουλγαρικὴ ἐξαρχία. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ Βουλγαρία θὰ ἀποκτοῦσε κυριαρχικὰ δικαιώματα στὰ μέρη ποὺ οὶ Βούλγαροι ὑπερεῖχαν τῶν ὑπολοίπων ἐθνοτήτων. Καὶ ὅπως εἴπαμε, «Ρωμιοί» λογίζονταν ὅσοι ἀνῆκαν στὸ Πατριαρχεῖο. Ἔτσι ἀρχίζουν οἱ διώξεις τῶν πατριαρχικῶν καὶ οἱ ἀναγκαστικὲς μεταστροφὲς κατοίκων τῆς Μακεδονίας, πρὸς τὴν βουλγαρικὴ Ἐξαρχία.

Ἡ «χρυσὴ στοὰ τοῦ Ἀλεξάνδρου»

Μεταλλωρύχοι  σε ώρα εργασίας, αναπαράσταση  από αρχαίο αμφορέα

(Αρχαίοι Θρύλοι του Κιλκίς)
Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

   Υπάρχει ένας θρύλος. Ένας μύθος. Λένε πως η ιστορία μεταδόθηκε από πάππου προς πάππου. Από την αρχαία εποχή στο Μεσαίωνα. Από τους εντόπιους στους κατακτητές. Κι από αυτούς στους άλλους κατακτητές, στους περαστικούς που διανυκτέρευσαν μια νύκτα στα Κρούσια, στους πρόσφυγες. Μια ισχυρή παράδοση. Η ιστορία της «Χρυσής στοάς του Αλεξάνδρου», έτσι την ονομάζουν. Πρόκειται για έναν σκαμμένο χώρο σε αδιευκρίνιστο μέρος κοντά στις αρχαίες Φύσκες.

Όταν ενσωματώθηκε η Κρηστωνία στο μακεδονικό κράτος και διαπίστωσε με τα ίδια του τα μάτια ο βασιλιάς τον ορυκτό πλούτο τα έχασε. Έδωσε τότε εντολή η μεγάλη ποσότητα του χρυσού να μην βγει από το βουνό. Να κρατηθεί σε μια στοά, σε ένα δώμα στα έγκατα των Κρουσίων. Εκεί συγκεντρώθηκε από άλλες στοές ο χρυσός ακατέργαστος. Είχε δοθεί, λένε, εντολή από το βασιλιά (μάλλον θα εννοούν τον Αλέξανδρο τον Α΄) όποιος μιλήσει για αυτό να θανατώνεται αυτοστιγμής. Μόνον αυτός θα έδινε την εντολή για την έξοδό του χρυσού από τη μυστική στοά. Ήταν η κρυφή δύναμη του Μακεδόνα βασιλιά.