Παρθενῶνες στὴν Ἀμερικὴ...

 

Ἀπεικόνιση τῆς ἀμερικανικῆς Ἀκροπόλεως ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ τοῦ Σμίθ.

 

   Τὸ 1900 οἱ Ἠνωμένες Πολιτεῖες εἶχαν ἀναπτύξει στὸ ἔπακρο τὴν ἐπιχειρηματική τους δραστηριότητα. Ὀρυχεῖα, ἐργοστάσια, διηπειρωτικὸς σιδηρόδρομος. Ὅμως στὸ ἔθνος ποὺ εἶχε χτίσει παλάτια γιὰ τὶς ἐπιχειρήσεις του καὶ ἀρχοντικὰ γιὰ τὴν διαβίωσή του, δὲν ὑπῆρχε ναὸς τοῦ πολιτισμοῦ. Παρὰ τὸν ἄφθονο πλοῦτο της ἡ Ἀμερικὴ δὲν μποροῦσε νὰ διεκδικήσῃ ἰσότητα μὲ τὴν Εὐρώπη σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο. 

Las Incantadas, οἱ Μαγεμένες τῆς Θεσσαλονίκης

 

 

    Στὸ βιβλίο τοῦ  Emm. Miller, «Le mont Athos. Vatopedi.  L'île de Thasos», Paris 1889, σελ. 336-366, διαβάζουμε τὶς ἐντυπώσεις τοῦ συγγραφέα σὲ μορφὴ ἐπιστολῶν πρὸς τὴ γυναίκα του, καταγραμμένες κατὰ τὴ σύντομη παραμονή του στὴν πόλη τοῦ Θερμαϊκοῦ. Ὁ κύριος σκοπὸς του δὲν εἶναι νὰ περιγράψῃ τὴ Θεσσαλονίκη καὶ νὰ δώσῃ πληροφορίες γιὰ τοὺς κατοίκους της, ἀλλὰ -μὲ τὴν πρόθυμη συγκατάθεση τοῦ σουλτάνου, καθῶς καὶ τοῦ πασσᾶ τῆς πόλης- ν΄ ἀρπάξῃ ἓνα ὡραῖο ἀρχαῖο μνημεῖο, τὶς λεγόμενες μὲ τὸ καστιλιάνικο ἰδίωμα τῶν Ἰσπανοεβραίων, «Incantadas» (Μαγεμένες) ἢ τὰ λεγόμενα ἀπὸ τοὺς Ἓλληνες, «Εἴδωλα». Δηλαδὴ νὰ μιμηθῇ τὴν πράξη ποὺ πρὶν 64 χρόνια εἶχε κάνει στὴν Ἀθήνα ὁ γνωστὸς λόρδος Thomas Bruce, ἢ κόμης Elgin, ἀφαιρῶντας ἀπὸ τὸ Ἐρέχθειον ὡρισμένα μάρμαρα καὶ κόρες. Καὶ ἐνῶ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ἐλγινείων μαρμάρων ἔγινε καὶ γίνεται μεγάλος θόρυβος, ἀγνοήθηκε τελείως τὸ ἲδιο πράγμα γιὰ τὸ μνημεῖο Incantadas τῆς Θεσσαλονίκης, ποὺ ὑψωνόταν ἂλλοτε στὸν χῶρο τῆς ἀρχαίας ἀγορᾶς της.

Ἀναγέννηση...

Μὴν κοιτᾷς τὴν σαστισμένη μοίρα σου
δὲν εἶναι ἀποκύημα τῆς φαντασίας·
εἶναι οἱ τρομοκάπηλοι τῆς γενιᾶς μας
ποὺ καταχράστηκαν τὸ μέλλον μας
οἱ λογοκλόποι τῶν προγόνων μας.
Πάλεψε,
κι ἂν τὰ ἄθλια ἀρνιοῦνται ν΄ ἀποδιωχθοῦνἄφησε τὴν σκέψη ν΄ ἀκολουθήσῃ
τὰ ζεστὰ ἀνοδικὰ ρεύματα τοῦ ἀέρα.
Ἀδιαφόρησε
στὶς παραμορφωμένες ἀντιλήψεις
ποὺ ἀπειλοῦν ν΄ ἀποκτήσουν μορφή.
Ψηλάφισε
τὶς ἀλλόκοτες πιθανότητες ποὺ ἒχουμε
σ΄ αὐτὸν τὸν κόσμο τῆς ἀπειλῆς καὶ τῆς τρέλας.
Πάλεψε,
καὶ ὅ,τι δὲν μπορεῖς νὰ τὸ ἀλλάξῃς,
μὴν τὸ συνηθίσῃς…

Χλόη

Εἰκόνα ἀπὸ ἐδῶ

Οἱ Ῥωσσικὲς ἀξιώσεις γιὰ τὸ Ἅγιο Ὄρος

     Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ Ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου, ἀναβρασμὸς ἐπικρατοῦσε στὸ Ἅγιο Ὄρος. Ἡ Ἱερὰ Κοινότητα καθημερινὰ ἔψαλλε παρακλήσεις στὸ Ναὸ τοῦ Πρωτάτου καὶ σὲ ὅλους τοὺς Ναοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιὰ τὴν καλὴ κατάληξη τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνα. 

Ὅλοι οἱ μοναχοὶ παρακολουθοῦσαν ἐναγωνίως τὴν νικηφόρα πορεία τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀπὸ τὴ Θεσσαλία πρὸς τὶς ἐσχατιὲς τῆς Μακεδονικῆς γῆς καὶ ἒβλεπαν μὲ βουρκωμένα μάτια καὶ γεμάτοι ἀγωνία τὴν ἑλληνικὴ ναυτικὴ σημαία νὰ διασχίζῃ τὰ πελάγη μπροστά τους καὶ νὰ χαρίζῃ τὴν πολυπόθητη ἐλευθερία στὶς νήσους τοῦ Αἰγαίου.

     Ἦταν βέβαιοι οἱ μοναχοὶ ὅτι πλησίαζε καὶ γι` αὐτοὺς ἡ πολυπόθητη ἐκείνη ὥρα τῆς ἀπελευθέρωσης καὶ ἐτοίμαζαν χωρὶς προφυλάξεις καὶ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ ἀπεσταλμένου τοῦ Σουλτάνου, τὴν ὑποδοχὴ τοῦ νικηφόρου ἑλληνικοῦ στρατοῦ, εἶτε ἐρχόταν ἀπὸ τὴν ξηρὰ εἶτε ἀπὸ τὴ θάλασσα…

"...Αι Αθήναι επί Μπαϊρακτάρη έγιναν πόλις εύνομος, πόλις ήσυχος, πόλις πολιτισμένη. Εις ολίγας εβδομάδας αφωπλίσθη όλος ο πληθυσμός. Μύτες υποδημάτων και αφέλειαι κεφαλών κουτσαβάκηδων και μόρτηδων εκόπησαν. Οι άνεργοι εξηναγκάσθησαν να δουλέψουν. Οι λωποδύται εμπαρκαρίσθησανεις αγύριστον ταξείδι. Τα χασισοποτεία εκλείσθησαν και οι επαίται εξηφανίσθησαν.

Εις τας ταβέρνας έπινον κρασί και δεν έχυναν αίμα. Ο αριθμός και το γόητρον των θρασύδειλων παλικαράδων που άλλοτε εδέσποζον και είχον το στρατηγείον των εις την πλατείαν Ψυρρή, ηλαττώθη μεγάλως και κατήντησαν κωμικοί τύποι, τελείως εξουθενωθέντες υπό την βαρείαν παλάμην του Μπαϊρακτάρη, της οποίας πρέπει να στηθή μίαν ημέραν ιδιαίτερος ανδριάς εις την πλατείαν των ηρώων..."  (άρθρο της εφημ. Σκριπ)