Ἀπόγονος...

Κοίταξα μὲ ἀφρισμένο μάτι
τὸν ὀρίζοντα
καὶ ἀνάσανα τὸν ἀέρα
ποὺ ἀνέθρεψε
γενιὲς πολεμιστῶν·
σὰν ποτάμι φουσκωμένο
ἀπὸ τὴ βροχὴ
πέρασαν στὴ σκέψη
ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀπαίδευτοι
ποὺ μᾶς ἔκαμαν πρόθυμους
νὰ πιστέψουμε
ὅτι εἴμαστε μιὰ χαμένη γενιά·
ναί, κάποτε ἡ καρδιὰ μέτραγε
μὲ βρόντους τὸ χρόνο
καὶ οἱ ἐπικλήσεις στοὺς Θεοὺς
εἶχαν νόημα...

Ὀρθοτρίχιασα
καὶ ἡ ὀδύνη θέριεψε
τὸ μάτι θόλωσε,
μπέρδεψε τὰ σχήματα·
ὅταν δὲν ἔχεις τὸ λεύτερο
νὰ διαλέξεις
σπᾶς τὰ ὃρια
πνίγεις τὴν καρδιὰ
φιμώνεις τὸν θρῆνο
καὶ τιμᾶς τὴν δύναμη·
ὄχι τὴν καταστροφικὴ
τὴν ζωοδότρα...    

Χλόη

Εἰκόνα ἀπὸ   ἐδῶ!