Εἶναι αὐτὸς ὁ θαυμαστὸς τόπος ποὺ ζοῦμε, μὲ τὰ καλὰ κρυμμένα μυστικά, ποὺ περιμένουν πάλι νὰ τὰ ξανά-ἀνακαλύψουμε…
Ἡ Ἱερὴ Γεωγραφία ἔχει ἀπασχολήσει πολλοὺς ἐρευνητὲς. Τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐρευνῶν τους τὰ βρίσκουμε στὰ ράφια τῶν βιβλιοπωλείων. Ἡ ἐπίσημη ἐπιστήμη, ἀρνούμενη ν΄ ἀποδεχτῇ τὰ γεγονότα, πρόσφατα ἄρχισε νὰ ἐρευνᾶ καὶ νὰ χρησιμοποιῇ τὸ πλῆθος τῶν στοιχείων ποὺ δηλώνουν τὴν γεωμετρικὴ σχέση ποὺ συνδέει τοὺς Ἱεροὺς Τόπους τῶν Ἑλλήνων.
Οἱ ναοί, τὰ μαντεῖα, οἱ πόλεις καὶ τὰ μνημεῖα, συνδέονται μεταξύ τους μὲ γεωμετρικὲς σχέσεις, σχηματίζοντας γεωμετρικὰ σχήματα, ὅπως τρίγωνα, πολύγωνα καὶ ὁμόκεντρους κύκλους, ἐνῶ καὶ οἱ ἀποστάσεις ποὺ ἔχουν μεταξύ τους εἶναι προϋπολογισμένες καὶ συγκεκριμένες. Καὶ ἔχι μόνο αὐτὰ, ἀλλὰ καὶ τύμβοι, Ἀσκληπιεῖα, θέσεις μαχῶν, γυμναστήρια, θέατρα, στάδια, πῦλες πόλεων, μνημεῖα καὶ ἄλλοι χῶροι μὲ ἱερὴ σημασία, ἦταν κατανεμημένα ἁρμονικά σὲ ὅλο τὸ γεωγραφικὸ χῶρο τῆς Ἑλλᾶδος μὲ ἀναλογίες καὶ συμμετρίες στὶς ἀποστάσεις τους, ἐπιδιώκοντας ὄχι μόνο τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἀρμονία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν εὐνοϊκῶν συνθηκῶν ποὺ ἐξέπεμπε ὁ κάθε τόπος, τῶν ἱερῶν ἰδιαιτεροτήτων ποὺ εἶχε, ὅπως π.χ. τὸ Ἀμφιάρειον καὶ ἡ στοά ἐγκοίμησῆς του.
Ἀντιθέτως ἀπ΄ὅ,τι γενικὰ πιστεύεται, τὸ πρόβλημα τοῦ γεωγραφικοῦ πλάτους λύθηκε ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, ἀλλιῶς πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ ἐξηγήσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ τρία μεγάλα Ἠραῖα, τῆς Ὀλυμπίας, τοῦ Ἄργους καὶ τῆς Σάμου, βρίσκονται στὸ ἴδιο γεωγραφικὸ πλάτος;
Οἱ περισσότεροι ἐρευνητὲς ὑποστηρίζουν ὅτι, κάτοχοι τῆς προκατακλυσμιαῖας αὐτῆς γνώσης ἦταν τὰ πυθόχρηστα μαντεῖα. Τὸ κάθε πυθόχρηστο ἐξαρτώμενο ἀπὸ τοὺς Δελφοὺς μαντεῖο, εἶχε ἕναν λίθινο ὀμφαλό. Οἱ ὀμφαλοὶ ἦταν τὰ ἐπίσημα γεωδαιτικὰ σημεῖα ποὺ χρησίμευαν γιὰ τὸν ὑπολογισμὸ τῶν ἀποστάσεων μεταξὺ ὅλων τῶν ἱερῶν, μαντείων, πόλεων κλπ. Οἱ ὀμφάλιοι λίθοι ποὺ ἔχουν διασωθεῖ σὲ ἀρχαίους ναούς, εἶναι «χᾶρτες» ποὺ δείχνουν τοὺς ἐνεργειακοὺς μεσημβρινοὺς καὶ παραλλήλους, οἱ ὁποῖοι συνδέουν γεωδαιτικὰ τὰ ἀρχαῖα ἱερὰ καὶ τὶς πόλεις μεταξύ τους.
Ὅλοι οἱ παραδοσιακοὶ λαοί, θεωροῦσαν τὸν πλανήτη γῆ ζωντανὸ ὀργανισμό. Ἡ Γαῖα τρέφεται καὶ διατηρεῖται στὴ ζωὴ μὲ ἕνα δίκτυο ἀπὸ ὑπόγειες ἀρτηρίες, ἀνάλογες μὲ τὶς ἀρτηρίες καὶ τὶς φλέβες τοῦ ἀνθρώπινου σώματος. Στὶς ἀρτηρίες αὐτές, ποὺ σήμερα ὀνομάζονται «τελλουρικὰ ρεύματα» καὶ μὲ τὰ ὁποῖα συμπίπτουν οἱ κυριότερες ἐνεργειακὲς γραμμὲς L, ρέει ἕνα μεῖγμα ἡλεκτρομαγνητικῆς καὶ αἰθερικῆς ἐνέργειας. Οἱ διασταυρώσεις, τουλάχιστον δυὸ τέτοιων «ἀρτηριῶν», χαρακτηρίζονται στὶς ἀρχαῖες παραδόσεις ὅλου τοῦ κόσμου, ὡς τόποι δύναμης, ἱεροὶ χῶροι, ἄβατα ἢ ταμποῦ. Εἶναι περιοχὲς ὅπου ὁ χῶρος, ὁ χρόνος, ἡ ὕλη καὶ ἡ ἐνέργεια συμπεριφέρονται διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ συνηθισμένα. Τυπικὸ τέτοιο παράδειγμα εἶναι τὸ ἐσωτερικὸ τῆς Μεγάλης Πυραμίδας ἢ ἡ κορυφὴ τοῦ Λυκαίου ὂρους στὴν Ἀρκαδία (ἡ ρίζα λύκ- σημαίνει φῶς).
Ὑπάρχουν σ΄ ὅλη τὴ γῆ τέτοιες περιοχὲς ὅπου οἱ μαγνητικὲς καὶ ἄλλες αἰθερικὲς δυνάμεις γίνονται εὔκολα ἀντιληπτές ἀπὸ ἄτομα εὐαίσθητα στὴ ραβδοσκοπία ἢ ἀπ΄τὸ συναίσθημα τῆς ἀνανέωσης καὶ τῆς ψυχικῆς εὐφορίας ποὺ προκαλοῦν στὸν ἄνθρωπο, ἔστω καὶ μὲ ὀλιγόλεπτη παραμονὴ ἐκεῖ. Αὐτοὺς τοὺς ἐνεργειακοὺς κόμβους καὶ τὶς δυνάμεις ποὺ τοὺς διέπουν, ἐκμεταλλεύτηκαν οἱ πρόγονοί μας καὶ ὀδήγησαν τὴν Ἑλλάδα στὸ ἀπόγειο τῆς γνώσης καὶ τῆς δύναμης.
Γιὰ τοὺς ἀρχαίους, οἱ γραμμὲς μεταφορᾶς θετικῆς ἐνέργειας συμβολίζονταν ἀπὸ φίδι ἢ δρᾶκο (π.χ. κηρύκειο Ἑρμῆ, ρᾶβδος τοῦ Ἀσκληπιοῦ κλπ.). Τὰ Ἀσκληπιεῖα ἐκμεταλλεύονταν τὴν ροὴ θετικῆς ἐνέργειας, ποὺ ἐνεργοποιοῦσε τὴν δραστηριότητα ἴασης τοῦ πάσχοντος ὀργανισμοῦ.
Ἡ γνώση αὐτὴ ἐπέτρεπε στοὺς ἀρχαίους νὰ ἀναγνωρίζουν τὴν ἐνέργεια ποὺ ἐκπέμπουν οἱ τόποι δύναμης καὶ τοὺς παράγοντες ποὺ τὴ βοηθοῦν, ὅπως π.χ. τὰ ὑπόγεια ὑδάτινα ρεύματα, οἱ κοιλότητες τοῦ ἐδάφους καὶ οἱ σχισμὲς τοῦ ὑπεδάφους, οἱ κοιλᾶδες τῶν ποταμῶν, οἱ ὀροσειρές, οἱ συστάσεις τῶν πετρωμάτων (κρύσταλλα) ποὺ κάποιες φορὲς λειτουργοῦν ὡς πόλος ἔλξης γιὰ οὐράνιες ἐνέργειες, οἱ ἄνεμοι, ὁ ἡλεκτρισμὸς καὶ μαγνητισμὸς τοῦ ἐδάφους, τὸ ὑψόμετρο κλπ. Ὅπως ἐπίσης καὶ τὸν ἐντοπισμό τοῦ σημείου ὕψιστης ἐνέργειας, στὸ ὁποῖο ἀποδίδονται οἱ ὄροι: «πηγὴ τῆς ζωῆς», «ἀθάνατο νερό», «αἰώνια νεότητα».
Ἀκρόπολις, τοῦ Γερμανοῦ ἀρχιτέκτονα Leo Von Klenze, 1846
Οἱ ἀρχαῖοι λαοὶ εἶχαν συμπεράνει πὼς ἡ ἐνέργεια τῶν γραμμών τοῦ «ρεύματος τοῦ δράκου ἢ τοῦ φιδιοῦ» ἦταν θεραπευτική, ἀνανεωτική, ἀφύπνιζε τὴ συνείδηση, καθῶς διέτρεχε ὅλη τὴ γῆ γονιμοποιῶντας τὶς δυνάμεις τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτὸ σὲ τέτοιους τόπους δύναμης ἰδρύονταν ἱερά, μαντεῖα, θεραπευτήρια, γυμναστήρια καὶ θέατρα. Οἱ ἄνθρωποι πήγαιναν ἐκεῖ γιὰ νὰ πάρουν κάτι τὸ ἀνώτερο, τὸ πνευματικό, πήγαιναν ἐκεῖ γιὰ νὰ πάρουν χρησμούς, νὰ μάθουν τὸ μέλλον τους ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ γίνουν καλά, γιὰ νὰ ζητήσουν ἀπὸ τοὺς θεούς τους ὑγεία, εὐημερία καὶ εὐεξία. Σὲ τέτοιους τόπους οἱ θεοί, οἱ ἄγγελοι, τὰ πνεύματα, μποροῦν νὰ ἐμφανιστοῦν καὶ νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς δώσουν ὀδηγίες γιὰ τὸ καλό τους.
Πολλοὶ λαοὶ τῆς ἀρχαιότητας ταξίδευαν ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ἔκαναν αὐτὸ ποὺ λέμε Ἱερή Ὀδοιπορία, γιὰ νὰ βρεθοῦν σὲ τέτοιους τόπους δύναμης, ὅπως κάνουμε καὶ σήμερα (Τῆνος, Παναγία Σουμελᾶ κλπ). Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ἄλλωστε ὅτι οἱ περισσότεροι χριστιανικοὶ ναοὶ χτίστηκαν πάνω στὰ ἐρείπια τῶν ἀρχαίων ναῶν, ἀκριβῶς σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη ποὺ οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν κτίσει τὰ μαντεῖα καὶ τὰ ἱερά τους, ἐπειδῆ θεωροῦσαν ὅτι εἶχαν κάτι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μέσα στὴ γῆ.
Συμπεραίνουμε λοιπὸν ὅτι δὲν ὑπῆρχε τυχαιότητα ἐκεῖ ποὺ συναντᾶμε τόπους δύναμης, ἀλλὰ ἀντίθετα πολὺ μεγάλη σοφία ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν φιλοσόφων ἱερέων, ποὺ καθοδηγοῦσε τὶς πράξεις τους. Ἔτσι κατάφερναν νὰ ἀνυψώσουν τὸ λαὸ σὲ ἕνα ὕψος πολιτισμιακό, φιλοσοφικό, ἐπιστημονικό, ἀξιοζήλευτο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σήμερα, ποὺ ὅλα δομοῦνται τυχαῖα καὶ ἄναρχα…
Ἡ Ἑλλάδα εἶναι γεμάτη μυστικά.
Ὁ Ρῆγας Βελεστινλῆς μὲ τὴν Χάρτα του, εἶναι ὁ πρῶτος σύγχρονος Ἕλληνας ποὺ κάνει ἀναφορὰ στὶς ἰσχυρές γαιωδετικὲς δυνάμεις ποὺ διέπουν τὸν τόπο μας, ξεσηκώνοντας ἔτσι τὸν ἐθνικὸ πατριωτισμὸ καὶ προετοιμάζει τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν Ἐπανάσταση.
Τὸ 1967, ὁ Jean Richer, μὲ τὴν ἐργασία του «Ἡ Ἱερή Γεωγραφία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου» ἡ ὁποία ἐκδόθηκε σὲ βιβλίο, κερδίζει τὸ πρῶτο βραβεῖο τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας. Ὁ συγγραφέας προλογίζει τὸ βιβλίο του ὡς ἐξῆς… «Οἱ σκέψεις, οἱ γραμμές, τὰ κείμενα τὰ ὁποῖα συγκεντρώθηκαν ἐδῶ, περιγράφουν κατὰ κύριο λόγο τὴν μυστικὴ ἢ ἱερὴ γεωγραφία τῆς Ἑλλᾶδος. Τὸ σύνολο γεννήθηκε ὡς ἀποτέλεσμα μιᾶς παρατεταμένης ἐπαφῆς μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Γῆ. Μία σειρὰ διαισθητικῶν συλλογισμῶν, ποὺ μᾶς παρουσιάστηκαν ἀρχικὰ ὡς ὄμορφες εἰκόνες, ἐπιβεβαιώθηκαν κατὰ τρόπο ἐντυπωσιακὸ ἀπὸ ἕνα σύνολο ἐλέγχων ποὺ περιγράφουμε καὶ ἀπὸ τὴν ἀδιαμφισβήτητη μαρτυρία τῶν μνημείων…»
Μετὰ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Ἀρχαίου Γεωμετρικοῦ Τριγωνισμοῦ, ἀπὸ τὸν Γάλλο J. Richer καὶ τὴν μερικὴ μαθηματικὴ καὶ ἀστρονομική ἐρμηνεία τῶν ἀρχαίων μνημείων ἀπό τὸ Θ. Μανιᾶ τὸ 1971 καὶ ἐν συνεχεῖᾳ ἀπὸ τὸν Ἀ. Ἀλεξίου τὸ 1974, τὸ γεγονὸς ποὺ πραγματικὰ ἔχει ἰδιάζουσα βαρύτητα, εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει τέλεια σχέση μὲ τὰ μαθηματικὰ καὶ ἐπέκεινα σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὰ μνημεῖα τῆς ἀρχαιότητας καὶ τὴν Τριγωνοδαισία τοῦ Γεωγραφικοῦ χώρου τῆς Ἑλλάδος. Γιὰ παράδειγμα ἡ Ἀθῆνα ἰσαπέχει ἀπὸ τὴ Σπάρτη καὶ τὴ Δῆλο (800 στάδια) καθῶς καὶ ἀπό τὴν Κνωσὸ καὶ τὴν Πέλλα (1.765 στάδια). Ἀναλύοντας μάλιστα τοὺς ἀριθμοὺς σὲ γράμματα, ἔχουμε ΑΘΗΝΑΙ ΚΝΩΣΟΣ ΠΕΛΛΑ = 1.765!
Οἱ τριγωνομετρικὲς σχέσεις ποὺ σχηματίζουν μεταξύ τους οἱ Ἱεροὶ Τόποι τῶν Ἑλλήνων εἶναι χαρακτηριστικές. Ἀναφορικὰ μόνο νὰ πῷ, ὅτι τὸ μαντεῖο τῆς Δωδώνης, βρίσκεται εὐθυγραμμισμένο μὲ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν, τὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὴ Δῆλο, ἐνὼ παράλληλα ἰσαπέχει ἀπὸ Ἀθῆνα - Σπάρτη (1.700 στάδια), Δελφοὺς - Ἰωλκὸ (1.050 στάδια), Ὀλυμπία - Τροφώνιο Μαντεῖο (1.240 στάδια), Ἀνάκτορα Νέστορα - Ἐλευσῖνα (1600 στάδια), Κνωσὸ - Μίλητο (3.300 στάδια).
Τὸ ἰσοσκελὲς τρίγωνο ποὺ ὀρίζουν οἱ περιοχὲς Δωδώνη - Ἀνάκτορα Νέστορα -Ἐλευσῖνα, μὲ γωνία κορυφῆς 40°, ἀνήκει σὲ κανονικὸ ἐννιάγωνο. Τὸ ἰσοσκελὲς τρίγωνο Δωδώνης - Ὀλυμπίας - Τροφωνίου Μαντείου ἀνήκει σὲ κανονικὸ δεκάγωνο, τὰ γεωμετρικὰ στοιχεῖα τοῦ ὁποίου προεκτεινόμενα συναντοῦν πόλεις ὅπως τὸ Ἳλιον (Τροία), ἡ Σμύρνη, ἡ Κνωσός, ἡ Φαιστός, ἡ Σπάρτη κ.ἂ. Τὸ τρίγωνο Δωδώνης –Κνωσοῦ - Μιλήτου ἀνήκει σὲ κανονικὸ δωδεκάγωνο μὲ γωνία κορυφῆς 30°. Τὸ τρίγωνο Δωδώνης – Δελφῶν - Ἰωλκοῦ εἶναι ἰσοσκελὲς καὶ ἀνήκει σὲ κανονικὸ δωδεκάγωνο. Τὸ τρίγωνο Δωδώνης - Ἀθῆνας - Σπάρτης ἀνήκει σὲ κανονικὸ πολύγωνο μὲ δεκατρεῖς πλευρές.
Ἴσως κάποιος ὑποθέσει ὅτι πρόκειται γιὰ ἁπλὲς συμπτώσεις καὶ ὅτι εἶναι φυσικὸ νὰ ὑπάρχουν τέτοιοι συσχετισμοί, ἐφόσον στὴν ἀρχαιότητα ὑπῆρχαν πάρα πολλοὶ ἱεροὶ τόποι καὶ ἄλλα μέρη ἰδιαίτερης σημασίας στὸν Ἑλληνικὸ Χῶρο. Πιθανὸν μάλιστα νὰ θεωρηθῇ ὑπερβολικὸ τὸ ὅτι οἱ ἐρευνητὲς ἔχουν διαπιστώσει τὴν ἀναλογικὴ συσχέτιση τόσο πολλῶν κωδικῶν σημείων μεταξύ τους! Ὅμως αὐτόματα ἔρχεται ἡ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Ἤρωνα τὸν Ἀλεξανδρέα: «Ἡ γεωδαισία ποιεῖται τὰς διαιρέσεις οὐ μόνον εἰς ἰσότητας ἀλλὰ καὶ κατὰ λόγους καὶ ἀναλογίας.»
Ἄλλωστε ἀποτελεῖ ἕνα φαινόμενο ἀπίστευτα συχνὸ γιὰ νὰ δεχτοῦμε ὅτι πρόκειται γιὰ ἁπλὲς συμπτώσεις, ἐνὼ ἡ συγκεκριμένη ἐκδοχὴ τῆς σύμπτωσης, ἀποκλείεται παντελῶς, καθῶς πολλοὶ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς εἶχαν ἀναφερθεῖ σὲ αὐτὸ μὲ σαφήνεια.
Ὄμως καὶ ὁ ἴδιος ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος φαίνεται ὅτι ὑπῆρξε συνεχιστὴς τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ ἀρχαίου γεωδαιτικοῦ νόμου. Οἱ πόλεις ποὺ ἴδρυσε καὶ στὶς ὁποῖες ἔδωσε τὸ ὄνομά του κτίστηκαν σὲ συγκεκριμένες γεωγραφικὲς θέσεις. Χαρακτηριστικὴ περίπτωση ἀποτελεῖ ἡ Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου καὶ ἡ Ἀλεξανδρέττα τῆς Ἰσσοῦ, πόλεις ποὺ ἰσαπέχουν ἀπὸ τὴν Πέλλα 6.600 στάδια!
Ἀκόμη πιὸ ἐντυπωσιακὸ φαίνεται τὸ ἐνδεχόμενο ὁ Ἀλέξανδρος νὰ ἐπέλεγε τὰ σημεῖα τῶν μαχῶν βάσει γεωδαιτικῶν μεθόδων. Εἶναι πιθανό, γιὰ παράδειγμα, νὰ προκλήθηκε σκόπιμα ἡ μάχη στὴν Ἰσσό, καθῶς ὁ μεγάλος στρατηλάτης ἐγκαταστάθηκε μὲ τὸ στρατό του στὸ συγκεκριμένο σημεῖο ἀναμένοντας τὴν ἐπίθεση τοῦ Δαρείου!
Χρειάζεται νὰ δώσουμε περισσότερη σημασία στὴ γνώση τῶν ἀρχαίων, νὰ τὴν σεβαστοῦμε καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὴν ἀποκωδικοποιήσουμε καὶ νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε ὁ καθένας στὴ ζωή του καὶ ὅλοι μαζί. Ἡ μοίρα τοῦ Ἀνθρώπου δὲν εἶναι νὰ σέρνεται, ἀλλὰ νὰ ἀνυψώνεται ἀπὸ τὴ Γῆ στὸν Οὐρανό. Γι’ αὐτό τὸ λόγο καὶ οἱ σοφοὶ ὅλων τῶν λαῶν ἴδρυαν τὰ ἱερὰ καὶ τὶς πόλεις τους σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη ποὺ ἡ Γῆ «παντρευόταν» μὲ τὸν Οὐρανό.
Στὴν Ἑλλάδα, μόνο τὰ τελευταῖα χρόνια ξεκίνησε μία προσπάθεια ἐπαλήθευσης τοῦ πλήθους στοιχείων ποὺ οἱ ξένοι πανεπιστημιακοὶ καὶ Ἕλληνες ἐρευνητὲς ἔχουν ὑποδείξει…
Παρακάτω εἶναι μία τέτοια προσπάθεια, ὅπου μὲ τὰ σημερινὰ σύγχρονα μέσα, πιστοποιεῖται μία ἀρχαία γνώση ποὺ γιὰ χιλιάδες χρόνια εἶχε ἐκλείψει…:
ΤΡΙΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Πειραματική επαλήθευση και ανάδειξη δια της χρήσεως θεσιολάβου (GPS))
Βιβλιογραφία
«Ἡ Ἱερὴ Γεωγραφία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου» Jean Richer, ἐκδ. Κυβέλη.
«Ἡ Ἱερὴ Γεωγραφία τῆς Ἑλλάδος» Νίκος Β. Λίτσας, ἐκδ. Ἒσοπτρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου