Τὸ Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ!

   «Τὴν Τετάρτη 23 Αὐγούστου 1939, ὁ Ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν τοῦ Ράϊχ θὰ φθάσῃ στὴν Μόσχα γιὰ νὰ φέρῃ εἰς πέρας τὶς διαπραγματεύσεις» ἀνακοινώθηκε ἀπὸ τὸν Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ τοῦ Βερολίνου στὶς 21 Αὐγούστου 1939.

   Ἡ εἴδησι ἔπεσε σὰν βόμβα προκαλῶντας ἀναταραχὴ καὶ διπλωματικὰ ἐπεισόδια, ἐνῷ οἱ κομμουνιστὲς ὅλης τῆς Εὐρώπης δυσκολεύονταν νὰ πιστέψουν στὴν εἴδησι. Αὐτὴ ἡ προοδευτικὴ προσέγγισις ἀνάμεσα στὸν Χίτλερ καὶ τὸν Στάλιν, κυριολεκτικὰ κάτω ἀπὸ τὴν μύτη τῶν Τσάμπερλαιν καὶ Νταλαντιέ (Ἄγγλου καὶ Γάλλου Πρωθυπουργοῦ ἀντίστοιχα) θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ἀποφευχθῇ ἂν οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες τῆς Δύσεως, δὲν διέπραταν πλήθος σφαλμάτων ὑπολογισμοῦ μὲ ὑποχωρήσεις στὶς γερμανικὲς ἀπαιτήσεις (πολιτικὴ κατευνασμοῦ).

Μάης 1944: Η ιστορική μάχη της γέφυρας των Παππάδων στον ποταμό Νέστο

   Κορυφαία στιγμή της εθνικής αντίστασης στην βουλγαροκρατούμενη περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ήταν η μάχη της γέφυρας των Παππάδων στον ποταμό Νέστο, στις 7 με 11 Μαϊου του 1944. Η μάχη αυτή είναι μια από τις σημαντικότερες της ελληνικής Εθνικής Αντίστασης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δυστυχώς, όμως, υποτιμήθηκε η πραγματική της σημασία στις μετέπειτα εξελίξεις και παραμένει μέχρι σήμερα σχεδόν άγνωστη στους περισσότερους και ιδιαίτερα στους νεότερους συμπατριώτες μας. 

Τὸ Μακεδονικὸ Παίγνιο Γεωπολιτικῆς, τοῦ Ν. Ἰ. Μέρτζου

     Ἡ Ἐταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν μὲ συνέπεια συνεχίζει τὸ κορυφαῖο ἐπιστημονικὸ καὶ ἐθνικὸ ρόλο ποὺ ἐπιτελεῖ στὰ Βαλκάνια. Οἱ ἐκδόσεις της πρωτοστατοῦν στὸ ζήτημα τῆς ἐπιστημονικῆς τεκμηρίωσης καὶ τῆς ὑπεράσπισης τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας. Στὴν τελευταία της ἐκδοση, διαβάζουμε τὴν μελέτη τοῦ Προέδρου της Νικολάου Ἰ. Μέρτζου, «Τὸ Μακεδονικὸ Παίγνιο Γεωπολιτικῆς». Η σύντομη ἀλλὰ ἒγκυρη μελέτη ἐξιστορεῖ εὐσύνοπτα τὴ διαχρονικὴ ἐξέλιξη τοῦ Ζητήματος καὶ τεκμηριώνει τὰ σοβαρὰ γεωπολιτικὰ συμφέροντα γιὰ τὰ ὁποῖα Ξένες Δυνάμεις, ἐναλλασσόμενες διαχρονικὰ μεταξὺ 1871-2012, τὸ χρησιμοποίησαν καί, μέχρι σήμερα, τὸ χρησιμοποιοῦν. Δημοσιεύει ἀδιάσειστα ἐπίσημα στοιχεῖα, συνήθως ἂγνωστα, καὶ προβαδίζει διότι καλύπτει πλήρως τὴ διαδρομὴ τοῦ Ζητήματος μέχρι τὸν Νοέμβριο 2012. 

Ἀναφέρω ἐνδεικτικά ἀποσπάσματα:

     «Στρατηγικός στόχος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, παρέμενε σταθερά η έξοδος στις θερμές θάλασσες μέσω της Μακεδονίας, του Αιγαίου και των Στενών των Δαρδανελλίων. Προς τούτο η Ρωσία, μέχρι το 1854, επεδίωκε να χρησιμοποιήσει το ομόδοξο Γένος των Ελλήνων. Η Μεγάλη Αικατερίνη, με το περίφημο «Ελληνικό Σχέδιό» της, σκόπευε να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να ανασυστήσει την Ελληνική Αυτοκρατορία υπό ρωσική επικυριαρχία, με Αυτοκράτορα τον εγγονό της τον οποίον σκόπιμα βάφτισε Κωνσταντίνο. Το 1770 εξαπέλυσε στον ελληνικό χώρο τα Ορλωφικά. Το 1774 επέβαλε τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, βάσει της οποίας τα ελληνικά πλοία είχαν το δικαίωμα να πλέουν ελεύθερα και να εξοπλισθούν με κανόνια υπό ρωσική σημαία. Το 1828 η Ρωσία πήρε μέρος στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου και είδε πρώτο Κυβερνήτη του πρώτου ελληνικού Κράτους τον τέως επί των Εξωτερικών Υπουργό της Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1829, μετά τον νικηφόρο της πόλεμο κατά των Οθωμανών, επέτυχε την πρώτη αναγνώριση του ελληνικού Κράτους με τη Συνθήκη της Αδριανουπόλεως. Οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης αντιτάσσονταν, φυσικά, στο ρωσικό σχέδιο.

Οἱ Ῥωσσικὲς ἀξιώσεις γιὰ τὸ Ἅγιο Ὄρος

     Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ Ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου, ἀναβρασμὸς ἐπικρατοῦσε στὸ Ἅγιο Ὄρος. Ἡ Ἱερὰ Κοινότητα καθημερινὰ ἔψαλλε παρακλήσεις στὸ Ναὸ τοῦ Πρωτάτου καὶ σὲ ὅλους τοὺς Ναοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιὰ τὴν καλὴ κατάληξη τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνα. 

Ὅλοι οἱ μοναχοὶ παρακολουθοῦσαν ἐναγωνίως τὴν νικηφόρα πορεία τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀπὸ τὴ Θεσσαλία πρὸς τὶς ἐσχατιὲς τῆς Μακεδονικῆς γῆς καὶ ἒβλεπαν μὲ βουρκωμένα μάτια καὶ γεμάτοι ἀγωνία τὴν ἑλληνικὴ ναυτικὴ σημαία νὰ διασχίζῃ τὰ πελάγη μπροστά τους καὶ νὰ χαρίζῃ τὴν πολυπόθητη ἐλευθερία στὶς νήσους τοῦ Αἰγαίου.

     Ἦταν βέβαιοι οἱ μοναχοὶ ὅτι πλησίαζε καὶ γι` αὐτοὺς ἡ πολυπόθητη ἐκείνη ὥρα τῆς ἀπελευθέρωσης καὶ ἐτοίμαζαν χωρὶς προφυλάξεις καὶ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ ἀπεσταλμένου τοῦ Σουλτάνου, τὴν ὑποδοχὴ τοῦ νικηφόρου ἑλληνικοῦ στρατοῦ, εἶτε ἐρχόταν ἀπὸ τὴν ξηρὰ εἶτε ἀπὸ τὴ θάλασσα…

VMRO - ΒΜΡΟ & Οἱ συνθῆκες ποὺ ὁδήγησαν στὴ δημιουργία τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου

Ἱερεῖς τῆς Ὀρθόδοξης Βουλγαρικῆς Ἐξαρχίας περιστοιχισμένοι ἀπὸ ἀντάρτες τοῦ ΒΜΡΟ

   Οἱ Βούλγαροι, ἀποκτῶντας σιγὰ σιγὰ ἐθνικὴ συνείδηση, καὶ κάτω ἀπὸ τὶς διακριτικὲς ἀρχικὰ παροτρύνσεις τῆς Ρωσίας, ἀρχίζουν καὶ ἐξυψώνουν τὸ ἀνάστημά τους. Ἒχουν ὅμως νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα. Γιὰ τοὺς Ὀθωμανούς, ὅσοι ἦταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Πατριαρχείου, λογίζονταν ὡς «Ρωμιοί»!

Αὐτό τὸ πρόβλημα λύθηκε, ὅταν στὶς 28 Φεβρουαρίου - 12 Μαρτίου 1870, μετὰ τὴ διακοπὴ τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων λόγῳ τῆς Κρητικῆς ἐπανάστασης τὸ 1868, καὶ ὑπό τὴ ρωσικὴ καὶ ἀγγλικὴ πίεση, ὁ Σουλτάνος Abdulaziz, ἐξέδωσε αὐτοκρατορικὸ διάταγμα (φιρμάνι), μὲ τὸ ὁποῖο ἰδρύθηκε αὐτοκέφαλη Βουλγαρικὴ Ἐκκλησία μὲ ἔδρα τὴν Πόλη.

Οἱ συνέπειες τοῦ φιρμανιοῦ ἄρχισαν νὰ φαίνονται ὅταν οἱ Βούλγαροι ἄρχισαν τὶς πιέσεις ἐναντίον τῶν κατοίκων τῆς Μακεδονίας νὰ προσχωρήσουν στὴν Βουλγαρικὴ ἐξαρχία. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ Βουλγαρία θὰ ἀποκτοῦσε κυριαρχικὰ δικαιώματα στὰ μέρη ποὺ οὶ Βούλγαροι ὑπερεῖχαν τῶν ὑπολοίπων ἐθνοτήτων. Καὶ ὅπως εἴπαμε, «Ρωμιοί» λογίζονταν ὅσοι ἀνῆκαν στὸ Πατριαρχεῖο. Ἔτσι ἀρχίζουν οἱ διώξεις τῶν πατριαρχικῶν καὶ οἱ ἀναγκαστικὲς μεταστροφὲς κατοίκων τῆς Μακεδονίας, πρὸς τὴν βουλγαρικὴ Ἐξαρχία.

Ἡ Συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου & τὸ Συνέδριο τοῦ Βερολίνου

Οἱ συνομολογήσαντες τὴ συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, ἀπὸ ἀριστερά:  Σαντουλάχ πασάς, Σαφβέτ Πασάς, Νικόλαος Ἰγνάντιεφ ποὺ ὑπογράφει καὶ ὁ βοηθὸς διπλωμάτης Νεντίλοφ.

     Στὶς 12-4-1877 κηρύσσεται νέος Ρωσοτουρκικὸς πόλεμος, ἐνῶ τὸν Ἰούλιο τοῦ ἰδίου ἔτους οἱ Ρῶσοι πέρασαν τὸν Δούναβη καὶ μετέφεραν τὶς ἐπιχειρήσεις τοῦ πολέμου στὴ Βουλγαρία. Μετὰ τὶς μᾶχες στὴ Σίπκα καὶ στὴν Πλεῦνα, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1878, κατέλαβαν τὴν Φιλιππούπολη, ὕστερα ἀπὸ λίγες ἡμέρες τὴν Ἀνδριανούπολη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ προέλασαν ἐλεύθερα πρὸς τὴν Κωνσταντινούπολη.

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (1908)

Τμῆμα ἀπὸ τὸν χάρτη ποὺ περιεῖχε ἡ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ
~~~

     «Ὁ Ἴδας (Ἴων Δραγούμης), μ’ ὅλα τὰ ξεχωριστὰ λογοτεχνικὰ του χαρίσματα, θ’ ἀπομένει στὴν ἱστορία τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνίας περισσότερο ὡς πολεμιστής, militant, παρὰ ὡς λογοτέχνης. Ἡ κυρίαρχη γραμμὴ σ’ ὅλη τὴ σκέψη του, σ’ ὅλη τὴν ἐργασία του, ἦταν ὁ ἀγώνας, ὁ πόλεμος. Γιὰ τοῦτο, ἂν καλοπροσέξει κανεῖς καὶ κεῖνες τὶς σελίδες του ἀκόμα, ποὺ φαίνονται, σὲ πρῶτο διάβασμα, καθαρὰ λογοτεχνικές, θὰ ἰδεῖ πὼς κάτου κι ἀπὸ τὶς ἁπαλότερες φράσεις κουφοβράζει ἡ ἀκράτητη ὁρμὴ τοῦ πολεμιστῆ…» Ἀπὸ τὰ προλεγόμενα τοῦ Δ.Π. Ταγκόπουλου, στὸ βιβλίο ’’ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (ΙΔΑΣ) 10 ἄρθρα του στὸ «Νουμᾶ»’’

Οἰ ἀφορμὲς καὶ οἱ αἰτίες τοῦ Μακεδονικοῦ ζητήματος, μέσα ἀπὸ τὸν κατανοητὸ λόγο τοῦ Ἴωνος Δραγούμη:

Les Responsabilités (Αἱ Εὐθύναι), 1877. Ἀπόρρητα Ρωσσικὰ Ἔγγραφα γιὰ τὸ Μακεδονικὸ

   Τὸ 1870, ὑπῆρχε στὴν ρωσσικὴ Πρεσβεία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἕνας Ἕλληνας ὑπάλληλος. Μία μέρα ὁ τότε Σύμβουλος τῆς Πρεσβείας τὸν διέταξε νὰ παραλάβῃ ἀπὸ μία θυρίδα τῆς Πρεσβείας ἕναν φάκελο μὲ ἔγγραφα καὶ νὰ τοῦ τὰ παραδώσῃ. Ἀργότερα, τὰ ἔγγραφα αὐτὰ δόθηκαν στὸν ἴδιο ὑπάλληλο νὰ τὰ ἐπιστρέψῃ στὴ θέση τους, στὴ θυρίδα· αὐτὸς ὅμως, παρατήρησε ἀπὸ τὴν ἐπιγραφὴ τοῦ φακέλου ὅτι τὰ ἔγγραφα αὐτὰ περιελάμβαναν ἐνέργειες σχετικὲς πρὸς τὸ βουλγαρικὸν Σχίσμα καὶ τὶς λοιπὲς πλεκτάνες τῶν πανσλαυϊστικῶν πρακτόρων, ἐπισήμων καὶ ἀνεπισήμων. Ὁ Ἕλληνας ὑπάλληλος ἀπὸ περιέργεια διάβασε τὰ ἔγγραφα καὶ κατόπιν τὰ ὑπεξαίρεσε ἀπὸ τὸ ἀρχεῖο τῆς ρωσσικῆς Πρεσβείας. Μετὰ ἀπὸ λίγο διάστημα ἀπολύθηκε ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία χωρίς νὰ ἀνακοινωθῇ ὁ λόγος τῆς ἀπόλυσης.

Ὁ δυστυχής, ἄπορος πλέον, ἀναγκάσθηκε νὰ βγάλῃ τὰ ἔγγραφα πρὸς πώληση, ἀρχικὰ στοὺς ὁμογενεῖς τὴς Κωνστανινουπόλεως καὶ μετὰ στὸν Μιδχᾶτ πασσᾶ ποὺ ἦταν παντοδύναμος ἐκεῖνον τὸν καιρόν. Τὰ ἔγγραφα αὐτὰ ποὺ ὑπεξαιρέθησαν ἀπὸ τὴν ρωσσικὴ Πρεσβεία τυπώθηκαν σὲ βιβλίο τῇ 20 Ἰανουαρίου 1877 στὴν Κωνσταντινούπολιν, σὲ ἑβδομήντα ἀντίτυπα καὶ τὰ εἶχε στὴν κατοχή της ἡ τουρκικὴ διπλωματία.