Τὸ γεφύρι τῆς Πλάκας...

Γέφυρα Πλάκας, πότισμα προβάτων. Φωτ. Κατσούλης Σοφοκλῆς

     «Καλλίτερα νὰ εἶχαν πέσει τὰ σπίτια μας παρὰ τὸ γεφύρι»....  Μ' αὐτὴ τὴ φράση οἱ κάτοικοι τῶν χωριῶν τῶν Τζουμέρκων μεταφέρουν τὸν πόνο καὶ τὴν πίκρα καθῶς τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς, 1ης τοῦ Φλεβάρη 2015, χάθηκε ἕνα κομμάτι τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ στὰ θολὰ νερὰ τοῦ Ἀράχθου!

Τὸ ἱστορικό γεφύρι τῆς Πλάκας ἔπαψε νὰ ὑπάρχῃ. Μπορεῖ νὰ ἄντεξε στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, ὅμως δὲν ἄντεξε τὴν μεγάλη καταιγίδα ποὺ χτύπησε τὴν περιοχὴ.

Δὲν εἶναι ὄμως, τὸ πρῶτο γεφύρι στὴ θέση αὐτὴ, ποὺ παρέσυρε ὁ Ἄραχθος, μὲ τὰ ὀρμητικὰ νερά του. 

Τὸ γεφύρι τῆς Κόνιτσας...

   «Konitsa! Konitsa! Konitsa!...» ἦταν τὸ ἐπιφώνημα ποὺ σημάδεψε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ γνωστὰ φωτογραφικὰ ὁδοιπορικά τοῦ περασμένου αἰῶνος στὴν ἀπελευθερωμένη Ἑλλάδα: τοῦ Φρὲντ Μπουασονᾶ καὶ τοῦ συνοδοιπόρου του Ντανιὲλ Μπόντ-Μποβί, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1913.

   Ἡ Κόνιτσα γιὰ τοὺς δύο Ἐλβετοὺς φιλέλληνες δὲν ἦταν μόνο «ἡ πιὸ ὄμορφη χωρὶς ἀμφιβολία τῶν πόλεων τῆς Ἠπείρου», ὅπως τὴν περιγράφουν, ἀλλὰ καὶ ἡ... Ἰθάκη τους, στὴν πιὸ περιπετειώδη φωτογραφικὴ –πρώτη ἐπίσημη μὲ ἀνάθεση τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης– ἀποστολή τους στὴν Ἑλλάδα, λίγους μῆνες μετὰ τὴ λήξη τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων. 

Ὁ Πουκεβὶλ στὴν Ἢπειρο...

Τμῆμα ἀπὸ χάρτη Ἑλλάδος τοῦ Pouqueville, 1820

     Ἦταν 15 Μαΐου τοῦ 1806, ὅταν κατέβηκα γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Δελβινάκι. Μέχρι τότε δὲν εἶχα δεῖ στὴν Ἢπειρο παρὰ μόνο πόλεις καὶ χωριὰ χτισμένα σὲ μέρη ἀπόκρημνα καὶ πολλὰ ἀπ΄ αὐτὰ σκαρφαλωμένα στὶς κορφὲς τῶν βουνῶν σὰν ἀετοφωλιές. Βρῆκα ἕνα ἀπ΄ αὐτὰ τὰ χωριὰ στὸ βάθος μιὰς χούνης καὶ κρυμμένο μέσα σ΄ἕνα βαθούλωμα, κλεισμένο ὁλόγυρα ἀπὸ βράχους, ποῦ ἔμοιαζαν σὰν νὰ θέλουν νὰ τὸ κρύψουν ἀπὸ τὶς ἀναζητήσεις τῶν ταξιδιωτῶν. Οἱ κάτοικοί του γιόρταζαν. Εἶχαν πανηγύρι.