Τὸ γεφύρι τῆς Κόνιτσας...

   «Konitsa! Konitsa! Konitsa!...» ἦταν τὸ ἐπιφώνημα ποὺ σημάδεψε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ γνωστὰ φωτογραφικὰ ὁδοιπορικά τοῦ περασμένου αἰῶνος στὴν ἀπελευθερωμένη Ἑλλάδα: τοῦ Φρὲντ Μπουασονᾶ καὶ τοῦ συνοδοιπόρου του Ντανιὲλ Μπόντ-Μποβί, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1913.

   Ἡ Κόνιτσα γιὰ τοὺς δύο Ἐλβετοὺς φιλέλληνες δὲν ἦταν μόνο «ἡ πιὸ ὄμορφη χωρὶς ἀμφιβολία τῶν πόλεων τῆς Ἠπείρου», ὅπως τὴν περιγράφουν, ἀλλὰ καὶ ἡ... Ἰθάκη τους, στὴν πιὸ περιπετειώδη φωτογραφικὴ –πρώτη ἐπίσημη μὲ ἀνάθεση τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης– ἀποστολή τους στὴν Ἑλλάδα, λίγους μῆνες μετὰ τὴ λήξη τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων. 

Σύντομος Ἱστορία Συλήσεως Μνημείων ὑπὸ Ξένων…

Ναὸς Ἐπικουρίου Ἀπόλλωνος στὶς Βάσσες

   Εἶναι ἰδιαιτέρως συγκινητικὸν τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἐξεδήλωσαν γιὰ τὶς ἀρχαιότητες τοῦ Ἔθνους οἱ Ἕλληνες. Τὸν 17ον, 18ον ἀλλὰ καὶ κατὰ τὶς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 19ου αἰῶνος, παρίσταντο κατ΄ ἀνάγκην, ἄνευ δυνατότητος ἀντιδράσεως, βωβοὶ μάρτυρες μιᾶς ἀνηλεοῦς διαρπαγῆς, τὴν ὁποίαν ὑπέστησαν ὄχι μόνο τὰ μνημεῖα τῆς ἀρχαιότητος, ἀλλὰ καὶ πλῆθος σπουδαίων χειρογράφων ποὺ βρίσκονταν στὶς ἑλληνικὲς Μονές.

Ἡ διαρπαγὴ καὶ ἡ ἐξαγωγὴ τῶν ἑλληνικῶν καλλιτεχνικῶν θησαυρῶν, ἡ πλήρης καταστροφή ὡρισμένων ἤ ἡ κολόβωσίς τους, ἄρχισε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ρωμαϊκῆς κατακτήσεως. Τότε καταστράφηκαν ἢ μεταφέρθηκαν στὴν Ἰταλία ἄπειρα ἔργα τῶν προγόνων μας, γιὰ νὰ κοσμήσουν τὸν θρίαμβο τῶν Ρωμαίων στρατηγῶν.

Κυριᾶκος τῆς Ἀνκόνα. Ὁ πρόδρομος τῶν περιηγητῶν

Ὁ Παρθενῶν στὸν Κώδικα Χάμιλτον (Deutsche Staatsbibliothek Berlin), 1442-43.

   Ὁ Ciriaco de' Pizzicolli ἢ Cyriacus of Ancona (Κυριᾶκος τῆς Ἀνκόνας), (31 Ἰουλίου 1391 -- 1453/55) ὑπῆρξε ὁ σημαντικότερος ἀρχαιοδίφης τῆς ἐποχῆς τῆς Ἀναγεννήσεως, ἐνὼ θεωρεῖται ὁ πρόδρομος τοῦ περιηγητισμοῦ καὶ ὁ ἰδρυτὴς τῆς σύγχρονης ἐπιγραφικῆς.

Προερχόταν ἀπὸ μία ἐξέχουσα οἰκογένεια Ἰταλῶν ἐμπόρων τῆς Ἀνκόνα . Ὁ Ciriaco ταξίδεψε ἀρχικά γιὰ τὶς ἐπιχειρήσεις τῆς οἰκογένειάς του καὶ στὴ συνέχεια γιὰ νὰ ἰκανοποιήσῃ τὴν περιέργειά του, σὲ ὅλη τὴν Ἀνατολική Μεσόγειο, σημειώνοντας τὶς ἀρχαιολογικὲς ἀνακαλύψεις του στὸ ἡμερολόγιό του (Commentaria), ποὺ γέμισε τελικὰ ἔξι τόμους. Ἔκανε πολλὰ ταξίδια στὴ Νότια Ἰταλία, Δαλματία, στὴν Ἤπειρο καὶ στὸ Μοριά, στὴν Αἴγυπτο, στὴν Χίο, στὴ Ρόδο καὶ στὴ Βηρυτό, στὴν Ἀνατολία καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη. Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ταξιδιῶν του ἔγραψε λεπτομερεῖς περιγραφὲς τῶν μνημείων καὶ τῶν ἀρχαίων λειψάνων, καὶ τὰ εἰκονογράφησε μὲ δικά του σχέδια. Οἱ λεπτομερέστατες παρατηρήσεις του, τὸν καθιστοῦν ἕναν ἀπὸ τοὺς προδρόμους τῆς σύγχρονης ἀρχαιολογίας.

Ὁ Πουκεβὶλ στὴν Ἢπειρο...

Τμῆμα ἀπὸ χάρτη Ἑλλάδος τοῦ Pouqueville, 1820

     Ἦταν 15 Μαΐου τοῦ 1806, ὅταν κατέβηκα γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Δελβινάκι. Μέχρι τότε δὲν εἶχα δεῖ στὴν Ἢπειρο παρὰ μόνο πόλεις καὶ χωριὰ χτισμένα σὲ μέρη ἀπόκρημνα καὶ πολλὰ ἀπ΄ αὐτὰ σκαρφαλωμένα στὶς κορφὲς τῶν βουνῶν σὰν ἀετοφωλιές. Βρῆκα ἕνα ἀπ΄ αὐτὰ τὰ χωριὰ στὸ βάθος μιὰς χούνης καὶ κρυμμένο μέσα σ΄ἕνα βαθούλωμα, κλεισμένο ὁλόγυρα ἀπὸ βράχους, ποῦ ἔμοιαζαν σὰν νὰ θέλουν νὰ τὸ κρύψουν ἀπὸ τὶς ἀναζητήσεις τῶν ταξιδιωτῶν. Οἱ κάτοικοί του γιόρταζαν. Εἶχαν πανηγύρι. 

Ὁδοιπορικὸ Γεωργίου Λαμπάκη...

 Ἂβδηρα, ἡ κρήνη τοῦ χωριοῦ

  

   Ὁ Γεώργιος Λαμπάκης γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα στὶς 18 Φεβρουαρίου τοῦ 1854. Μεγάλωσε φτωχικὰ καὶ σὲ κλίμα βαθιᾶς θρησκευτικότητας. Σπούδασε θεολογία στὴν Ἀθήνα καὶ χριστιανικὴ ἀρχαιολογία στὸ Μόναχο, τὴ Λειψία, τὸ Βερολίνο καὶ τὸ Ἐρλᾶνγκεν, ὅπου καὶ ἀναγορεύτηκε διδάκτωρ.

     Ὅταν ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴ Γερμανία ἐκδήλωσε ἔντονο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ μελέτη καὶ τὴ διάσωση τῶν χριστιανικῶν μνημείων καὶ τὴν προαγωγὴ τῶν σπουδῶν τῆς χριστιανικῆς ἀρχαιολογίας. Μὲ μἰα ὁμάδα λογίων τῆς ἐποχῆς, ἴδρυσε τὴ Χριστιανικὴ Ἀρχαιολογικὴ Ἐταιρεία (ΧΑΕ), τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1884.. Σκοπός της ἦταν ἡ διάσωση τῶν μνημείων τῆς χριστιανικῆς ἀρχαιότητας, ἡ συλλογὴ ἀντικειμένων καὶ ἡ σύσταση Μουσείου Χριστιανικῆς Ἀρχαιολογίας.  

Περιηγηταὶ ἐν Ἀθῆναις

   Εἶναι πλέον μιὰ ἐλεύθερη Ἀθήνα… Μετὰ τοὺς πρώτους περιηγητὲς ποὺ κατὰ τὴν ἐπιστροφή τους μετέφεραν εἰκόνες μιᾶς θαυμαστῆς χώρας καὶ ἄρπαξαν ἔργα τῶν ἀρχαίων κατοίκων της, πλῆθος ταξιδιωτῶν τὴν ἐπισκέπτονται, νὰ θαυμάσουν ἀπὸ κοντᾶ τὸν τόπο ποὺ γέννησε τὸν πολιτισμό…

Οἱ ἐφημερίδες ἀφιερώνουν χῶρο γιὰ νὰ περιγράψουν τὶς ὀρδὲς τῶν πρώιμων τουριστῶν ποὺ κυριολεκτικὰ ἔτρεχαν γιὰ νὰ γνωρίσουν τὰ θαυμαστὰ ἔργα τῶν προγόνων μας…

Κοτζαμπάσηδες ἢ πολιτικοί;

Ἰωάννης Λογοθέτης. Κοτζάμπασης Λιβαδειᾶς. Πίνακας του Λουί Ντυπρέ (πηγή: wiki)

Κοτζαμπάσηδες ἐπὶ τουρκοκρατίας καὶ σημερινοὶ πολιτικοί!  Βρεῖτε τὶς διαφορές!

Οἱ κοτζαμπάσηδες ἧταν οἱ Ἓλληνες φοροεισπράκτορες τῶν Τούρκων. Ὁ πασᾶς ὄριζε τὸ ποσὸ καὶ ἀνέθετε στοὺς κοτζαμπάσηδες τὴν εἴσπραξη.

Las Incantadas, οἱ Μαγεμένες τῆς Θεσσαλονίκης

 

 

    Στὸ βιβλίο τοῦ  Emm. Miller, «Le mont Athos. Vatopedi.  L'île de Thasos», Paris 1889, σελ. 336-366, διαβάζουμε τὶς ἐντυπώσεις τοῦ συγγραφέα σὲ μορφὴ ἐπιστολῶν πρὸς τὴ γυναίκα του, καταγραμμένες κατὰ τὴ σύντομη παραμονή του στὴν πόλη τοῦ Θερμαϊκοῦ. Ὁ κύριος σκοπὸς του δὲν εἶναι νὰ περιγράψῃ τὴ Θεσσαλονίκη καὶ νὰ δώσῃ πληροφορίες γιὰ τοὺς κατοίκους της, ἀλλὰ -μὲ τὴν πρόθυμη συγκατάθεση τοῦ σουλτάνου, καθῶς καὶ τοῦ πασσᾶ τῆς πόλης- ν΄ ἀρπάξῃ ἓνα ὡραῖο ἀρχαῖο μνημεῖο, τὶς λεγόμενες μὲ τὸ καστιλιάνικο ἰδίωμα τῶν Ἰσπανοεβραίων, «Incantadas» (Μαγεμένες) ἢ τὰ λεγόμενα ἀπὸ τοὺς Ἓλληνες, «Εἴδωλα». Δηλαδὴ νὰ μιμηθῇ τὴν πράξη ποὺ πρὶν 64 χρόνια εἶχε κάνει στὴν Ἀθήνα ὁ γνωστὸς λόρδος Thomas Bruce, ἢ κόμης Elgin, ἀφαιρῶντας ἀπὸ τὸ Ἐρέχθειον ὡρισμένα μάρμαρα καὶ κόρες. Καὶ ἐνῶ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ἐλγινείων μαρμάρων ἔγινε καὶ γίνεται μεγάλος θόρυβος, ἀγνοήθηκε τελείως τὸ ἲδιο πράγμα γιὰ τὸ μνημεῖο Incantadas τῆς Θεσσαλονίκης, ποὺ ὑψωνόταν ἂλλοτε στὸν χῶρο τῆς ἀρχαίας ἀγορᾶς της.

Ἀνάχαρσις & The Travels of Anacharsis

 

Θεσσαλία 1789

   Ὁ Ἀνάχαρσις ἦταν Σκύθης ἡγεμόνας καὶ σοφὸς τοῦ 6ου αἰῶνα π.Χ., γιὸς τοῦ Γνούρου. Ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν Ἑλληνικῆς καταγωγῆς μητέρα του, ἔγινε θαυμαστής τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ. Ἐγκατέλειψε τὴ χώρα του γιὰ νὰ ταξιδέψῃ, μὲ στόχο τὴν ἐπιδίωξη τῆς γνώσης, καὶ ἦρθε στὴν Ἀθῆνα περίπου τὸ 589 π.Χ., μία ἐποχὴ ποὺ ὁ Σόλων ἦταν ἀπασχολημένος μὲ τὰ νομοθετικὰ μέτρα. Οἱ δύο ἄντρες ἒγιναν φίλοι.

Τὰ σχέδια τοῦ Jacques Carrey γιὰ τὸν Παρθενῶνα...

 

Λεπτομέρεια τῆς μετώπης ἀπὸ τὴν νότια πλευρὰ τοῦ  Παρθενῶνος, 1674 

 

 

    Τὸ 1674 ὁ Μαρκήσιος Olier de Nointel, πρεσβευτὴς τῆς Γαλλίας στὴν Ὑψηλή Πύλη, πέρασε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ ἔμεινε τόσο ἔκπληκτος ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ τῶν γλυπτῶν τοῦ Παρθενῶνος, ποὺ ἀνέθεσε στὸν ζωγράφο Jacques Carrey, μαθητὴ τοῦ Le Brun (σμ. βασιλικός ζωγράφος τῆς αὐλῆς τοῦ Λουδοβίκου ΙΔ΄), νὰ τὰ ἀποτυπώσῃ σὲ χαρτί. Πράγματι, ὁ Jacques Carrey συνόδευσε τὸ Μαρκήσιο καὶ ἔφτιαξε προσεκτικὰ σχέδια μὲ κόκκινη κιμωλία, ὅλων τῶν γλυπτῶν.

Ἡ Ἐγκατάσταση τῶν Ἑβραίων στὴ Θεσσαλονίκη...

 

 

   Ὅλοι οἱ περιηγητὲς ποὺ ἐπισκέφθηκαν τὴ Θεσσαλονίκη κάνουν ἀναφορὰ γιὰ τὴν ἔντονη καὶ πολυπληθὴ παρουσία  τοῦ ἐβραϊκοῦ στοιχείου στὴν πόλη. Ἀπ΄ ὅλους ὅμως τοὺς περιηγητές, μόνο ὁ William Lithgow ἀναφέρει τὸν λόγο… 

Ὁ ἐπιστημονικὸς ὀργασμὸς τῶν Εὐρωπαίων «περιηγητῶν»!

 

   Ἔκπληξις διακατεῖχε τὸ σύνολο τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητος λόγῳ τῶν ἀρχαίων χειρογράφων ποὺ φυλάσσονταν στὶς μονὲς. Οἱ «ἀρχαιόφιλοι περιηγητὲς» μετὰ ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις τους στὶς μονές, ἐπέστρεφαν στὶς χῶρες τους  μὲ «νέες ἀνακαλύψεις» ποὺ πολλὲς φορὲς ἐμφάνιζαν ὡς δικές τους, καταστρέφοντας τὰ ἀρχαῖα τεκμήρια.

Τὸ σωτήριο ἑλληνικὸ μπόλι!

MYNDE,J. – Constantinople

    Ἡ λαίδη Montagu ἦταν σύζυγος τοῦ Ἄγγλου Edwart Wortley Montagu, ποὺ διατέλεσε πρεσβευτὴς στὴν Κωνσταντινούπολη τὰ ἕτη 1716-1717. Ἡ λαίδη ἦταν διανοούμενη, μὲ κλασσικὴ μόρφωση, παρατηρητικότητα, πνευματικὴ ἀνησυχία καὶ γνώση τῶν διεθνῶν πραγμάτων τῆς ἐποχῆς της.

Ἀλληλογραφοῦσε μὲ διάφορες ἀριστοκράτισσες τοῦ Λονδίνου μεταδίδοντας ἐντυπώσεις ἀπὸ τὶς περιοδεῖες της καὶ πληροφορίες γιὰ τὸν δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ βίο τῶν Ὀθωμανῶν, γιὰ τοὺς πολέμους, γιὰ τὴν πολιτικὴ τοῦ σεραγιοῦ καὶ κάπου κάπου σημείωνε καὶ μερικὲς παρατηρήσεις γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Πόλης. 

Τὰ κείμενα τῶν ἐπιστολῶν τῆς λαίδης Montagu δημοσιεύθηκαν στὴν Ἀγγλία τὸ 1763, ἕνα χρόνο μετὰ τὸν θάνατό της, καὶ θεωρήθηκαν φιλολογικὸ γεγονός. Τὴν ἐγκωμιάζει ὁ Γίββων, ἐνθουσιάζονται ὁ Καρλάϋλ καὶ ὁ Βολταῖρος.

Σαντορίνη 1707. Ἕνα νησὶ ἀναδύεται!

 

Santorini, Porcacchi, 1576

 

     Στὶς ἀρχὲς τοῦ ΙΗ’ αἰώνα τὸ ἡφαίστειο τῆς Σαντορίνης ἀφυπνίζεται καὶ πάλι. Τὴν ἔκρηξη τοῦ 1707, ποὺ δημιούργησε τὴ νησίδα Νέα Καμένη, παρακολούθησε καὶ περιγράφει μὲ δραματικὲς λεπτομέρειες, ἕνας Ἰησουίτης μισσιονάριος περιηγητὴς ἐγκατεστημένος στὴ Σαντορίνη, ὁ πατὴρ Tarillon, σὲ μία ἔκθεση πρὸς τοὺς προϊσταμένους του.

Στὶς 23 Μαΐου 1707 εἶδε νὰ βγαίνῃ ἀπὸ τὴ θάλασσα ἕνα καινούργιο νησί, ἀνάμεσα στὴ Μικρὴ καὶ τὴ Μεγάλη Καμένη, κάπου τριάντα μίλια ἀπὸ τὴ Σαντορίνη.

Οἱ «Φιλέλληνες».

 

 

   Οἱ ξένοι ποὺ κατέφθασαν στὴν Ἑλλάδα κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Ἀγῶνα, οἱ λεγόμενοι φιλέλληνες, προέρχονταν ἀπὸ διάφορα κοινωνικὰ στρώματα καὶ κινοῦνταν οἱ περισσότεροι ὑπὸ συνθῆκες ποὺ δὲν ἄρμοζαν στὸν ὅρο τοῦ φιλελληνισμοῦ.

Στρατιωτικοὶ ποὺ ἀρέσκονταν τῶν ἐμπόλεμων καταστάσεων, ἀποτυχημένοι ποὺ ἤλπιζαν στὴν ἀνάδειξη καὶ ἐπιβράβευση τῶν «προσόντων» τους, τυχοδιῶκτες ποὺ πρόσφεραν τὶς ὑπηρεσίες τους κάτω ἀπὸ ὁποιαδήποτε σημαία ἀκόμα καὶ τῆς ἡμισελήνου, ἐλπίζοντας σὲ γρήγορη ἄνοδο μέσῳ τῆς πολεμικῆς δράσης ποὺ θὰ τοὺς ἐξασφάλιζε σταδιοδρομία καὶ πλοῦτο.

Τέμπη. J.L.S. BARTHOLDY, VOYAGE EN GRECE

    Ἡ μεγάλη δημοσιὰ ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη στὴ Λάρισα, ποὺ διασχίζει τὰ Τέμπη, περνᾶ πάντοτε κατὰ μῆκος τῆς Ὄσσας, στὰ δεξιὰ τοῦ Πηνειοῦ. Πρὸς τὸ μέσον αὐτοῦ τοῦ δρόμου, σχεδὸν ἀντικριστὰ μὲ τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, βράχοι κομμένοι κάθετα σχηματίζουν ἕνα ἀρκετὰ εὐρύχωρο ἀμφιθέατρο. Ἐκεῖ βρίσκονται τὰ ἐρείπια ἑνὸς ρωμαϊκοῦ φρουρίου.

Καθαρὰ διακρίνεται ἀκόμα ἕνας τετράγωνος πῦργος καὶ εἶναι ἐμφανὲς ὅτι τὸ κάστρο αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπισκευάστηκε τὸ μεσαίωνα. Ἐδῶ κατὰ πάσα πιθανότητα, τοποθετεῖται τὸ τέταρτο ἀμυντικὸ σημεῖο γιὰ τὸ ὁποῖο κάνει λόγο ὁ Τίτος Λίβιος, ὄπου δέκα ἄντρες μπόρεσαν νὰ ἀναχαιτίσουν τὴν προέλαση ἑνὸς ὁλόκληρου στρατοῦ.

Τὰ ἐρείπια αὐτά ὀνομάζονται σήμερα Ὡραιόκαστρο.

Ἡ Κωνσταντινούπολη κατὰ τὴν Ἐπανασταση τοῦ ’21. R. Walsh

 

Βιαιότητες τῶν Τούρκων ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων στὴν Κωνσταντινούπολη, μετὰ τὴν κήρυξη τῆς  Ἐπανάστασης τοῦ 1821. Ἄγνωστος χαράκτης, τέλη δεκαετίας 1820.

     Ὁ Ἄγγλος κληρικὸς R. Walsh, βρέθηκε στὴν Πόλη ὅταν ξέσπασε ἡ Ἐπανάσταση, ὡς ἀκόλουθος τοῦ πρεσβευτοῦ τῆς Ἀγγλίας στὴν Κων/λη, λόρδου Stangford. Καὶ ὅταν ἄρχισε ὁ μεγάλος κατατρεγμὸς τῶν Ἑλλήνων, μὲ γενναιότητα καὶ ἀντοχὴ ἔβγαινε κάθε μέρα στοὺς δρόμους καὶ κατέγραφε τὰ γεγονότα. Κυκλοφοροῦσε στὰ σοκάκια τῆς Πόλης δρασκελίζοντας τὰ ἀποκεφαλισμένα πτώματα τῶν Ἑλλήνων, παρακολούθησε σκοτωμοὺς καὶ βασανισμούς. Ὁ Walsh καταγράφει εὐσυνείδητα ὅ,τι βλέπει καὶ ἀκούει , εἶναι ἐρευνητικὸς καὶ δείχνει ἀντικειμενικότητα.

   Στὴν ἀρχή ἦταν ἀδιάφορος καὶ ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὴν τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴ φιλοτουρκικὴ ἀγγλικὴ πολιτική. Σιγά-σιγὰ ὅμως, παρακολουθῶντας τὶς ἐξελίξεις, προσεγγίζει τὴν Ἐπανάσταση καὶ ἐκδηλώνει φιλελληνικὰ αἰσθήματα.

Θεσσαλονίκη καὶ Ἃγιο Ὂρος, 1436 μ. Χ

1436, Pero Tafur

   Ὁ Pero Tafur γεννήθηκε πιθανῶς στὴν Κόρδοβα τῆς Ἰσπανίας περὶ τὸ 1410 καὶ πέθανε περὶ τὸ 1484. Εἶναι γνωστὸς ἀπὸ τὸ μεγάλο ταξίδι του στὴν Ἐγγῦς Ἀνατολή, τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν Εὐρώπη, τὸ ὁποῖο πραγματοποιήθηκε μεταξὺ Δεκεμβρίου 1435 καὶ Ιανουαρίου 1438 γιὰ λόγους –τουλάχιστον κατ’ ἐπίφαση– ἀποκλειστικῶς περιηγητικούς.

Στὶς 17 Μαΐου 1436 ἀπέπλευσε ἀπὸ τὴ Βενετία μὲ προορισμὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους.

Ἀμπελόκηποι, J.L.S. BARTHOLDY, VOYAGE EN GRECE

   Οἱ ὀνομασίες πολλῶν περιοχῶν τῆς Ἑλλάδος, κρύβουν ἱστορίες ποὺ ἔχουν τὶς ρίζες τους στοὺς ἀρχαίους χρόνους. Τὸ παρακάτω κείμενο, εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ J.L.S. BARTHOLDY, VOYAGE EN GRECE ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1807 στὸ Παρίσι.

Νικόλαος Θ. Σχινᾶς, «Ὁδοιπορικαὶ Σημειώσεις».

Διάγραμμα τῆς λίμνης Κωπαΐδος μὲ τῶν παρ' αὐτὴ λιμνῶν καὶ τῶν πέριξ, Σχινᾶς, Νικόλαος Θ., 1883
κλὶκ στὸ χάρτη γιὰ μεγέθυνση

   Ὁ Νικόλαος Θ. Σχινᾶς, ἀξιωματικός τοῦ Μηχανικοῦ, περιόδευσε στὴ Θεσσαλία, Ἤπειρο καὶ Μακεδονία καὶ οἱ πληροφορίες, ποὺ συνέλεξε, ἐκδόθηκαν στὴν Ἀθήνα, σὲ 4 τόμους (1886-1897) μὲ δαπάνη τοῦ Ὑπουργείου τῶν Στρατιωτικῶν (ἡ περιοδεία του στὴν Ἤπειρο ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1897 ἀπὸ τὸ τυπογραφεῖο τοῦ Ὑπουργείου τῶν Στρατιωτικῶν μὲ τίτλο «Ὁδοιπορικὸν Ἠπείρου»). Τὸ ἔργο ἔχει συνταχθεῖ μὲ τὴ μορφὴ σημειώσεων γιὰ στρατιωτικούς σκοπούς.

   Τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 19ου αἰώνα παρουσιάζει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας, καθώς ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχή τῶν προσπαθειῶν γιὰ ἐδραίωση καὶ ἐξέλιξη στὴ συνέχεια τῶν θεσμῶν καὶ δομῶν τοῦ νεοσύστατου κράτους. Ἰδιαίτερα, μάλιστα, κατὰ τὸ τελευταῖο τέταρτο τοῦ 19ου αἰώνα ἡ ἑλληνική κυβέρνηση ἔχοντας ὡς δεδομένο τὶς πολιτικὲς καὶ στρατιωτικὲς ἐξελίξεις στὸ χῶρο τῆς Βαλκανικῆς, καθώς καὶ τὴ διαφαινόμενη παρακμὴ τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ἀρχίζει σταδιακὰ νὰ προσανατολίζεται, ἔμπρακτα πλέον, πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς διεύρυνσης τῶν γεωγραφικῶν της ὀρίων, θέτοντας παράλληλα ὥς στόχο τὴν οὕτως ἢ ἄλλως μεταεπαναστατικὴ ἀπαίτηση τοῦ ἑλληνισμοῦ γιὰ ἀπελευθέρωση ὅσο τὸ δυνατὸ περισσότερων ἀλύτρωτων περιοχῶν.