Στήν Ἰστορία του Βαλκανοτουρκικού Πολέμου, τόμ. 1, τοῦ Ἡλ. Οἰκονομόπουλου, ἔκδ. 1912, ὁ συγγραφεύς μᾶς ξεναγεῖ στό ματωμένο παρελθόν τῆς Ἑλλάδος, κάνοντάς μας συνεπιβάτας του σὲ ἕνα ἀεροσκάφος ἢ μήπως χρονοσκάφος;
«Καὶ βλέπω τώρα:Ἁπλοῦς ἐμποροναύτας μετατρεπομένους εἰς ἀήττητους ναυάρχους καὶ τὰ πλοιάριά των, πυρπολοῦντα καταστρέφοντα καὶ εἰς τρέποντα εἰς ἂτακτον φυγήν τρομερούς τοῦ τυράννου στόλους.
Βλέπω γυναῖκας μετετρεπόμενες εἰς πολεμιστὰς ἀπτόητους, βλέπω μίαν ἐξ αύτῶν μεταβαλλομένην εἰς… ναύαρχον!Βλέπω τὴν πάλην τοῦ Μεσολογγίου καὶ κρατῶ τὸ σκάφος μου μετέωρον, ὑπὸ τὸ θάμβος τοῦ θεάματος τὸ ὁποῖον παρακολουθῶ. Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι εἶνε νήστεις, τρώγουν δέρματα, καὶ ὅμως ἀντέχουν, καὶ ὅμως δὲν ὑποτάσσονται.Αἴφνης μία βροντὴ ἀκούεται. Ἐνόμισα ὅτι μύριοι ὁμοῦ κεραυνοὶ εἶχον προσβάλει τὰς ἀκοάς μου.
Ἡ πόλις τῶν Τιτάνων ἀνατινάσσεται καὶ καταπίπτει εἰς ἐρείπια ἄμορφα, μεμιγμένα μὲ σάρκας περισσότερον ἀμόρφους. Ἀλλὰ καὶ μία συνάμα λεγεών ἡρωϊκῶν ἀνδρῶν, γυναικῶν καὶ παιδιῶν ἐξορμᾷ ἐκ τῶν τειχῶν, πλήττουσα δὲ καὶ πληττομένη πανταχόθεν, διασπᾷ τὰς γραμμᾶς τοῦ πολιορκητικοῦ τυράννου καὶ φεύγει σωζόμενη ἀνὰ τὰ ὄρη.Καὶ ἀναφωνῶ… «Ὁ κόσμος ἐσώθη!»Πόσον ἐπλανώμην!
Τὰ ἀθῶα θύματα προώριστο ν’ ἀριθμηθοῦν εἰς μυριάδας ἀκόμη, εἰς μυριάδων μυριάδας.
Ἐπαιμβαίνει ἡ, ἐν τῷ μεταξύ τοῦ δρόμου μου, ἱσχυροποιηθεῖσα Εὐρώπη, -χάριν τοῦ ἰδίου της συμφέροντος,- ἐλευθερώνει, ἀλλὰ περιορίζει τοὺς Γίγαντες εἰς ὄφελος τῶν τέως τυράννων των, εἰς ὄφελος τῶν ἰδίων της ἀδικαιολογήτων βλέψεων καὶ ὁ ἀγὼν παύει διὰ νὰ ἐξακολουθήσῃ ἀγριώτερον ὑποβράζουσα ἡ κατ’ἐπίφασιν κοπάσασα θύελλα.
Ὁ ἄγριος ἐχθρός παραμένει τοιοῦτος. Καὶ σφαγιάζει ἀκόμα.Παρέρχεται αἰὼν χωρὶς νὰ μεταβληθῇ τὸ παραπάν, χωρὶς νὰ τιθασευθῇ τὸ θηρίον.Ἐξαγριούμεθα μίαν στιγμήν καὶ ζητοῦμεν ἐκδίκησιν νέα, διὰ ἀνοσιουργήματα νέα.Οἱ τώρα Ἰσχυροί ἐπεμβαίνουν ὃμως καὶ πάλιν.Δὲν παρατηρῶ ὅμως τὴν παραμικρὰν ταπείνωσιν, τὴν παραμικρὰν ἀποθάρρυνσιν. Διακρίνω τοὐναντίον εἰς τὰ ὅμματα πάντων, διαβλέπω εἰς τὰς σκέψεις των ἓν νὰ ἐπικρατῇ αἴσθημα, μία νὰ κυριαρχῇ ἰδέα, εἶς πόθος σταθερὸς: τὸ αἴσθημα, ἡ ἰδέα καὶ ὁ πόθος τῆς Ἐκδικήσεως, τῆς Ἀνταποδόσεως, τῆς Νίκης καὶ τῆς ἀποπομπῆς τοῦ Θηρίου ἀπὸ τῆς γῆς ὅπου ἐγεννήθη ὁ Πολιτισμός, τὸ Πνεῦμα, τὸ Κάλλος καὶ ὁ Ἡρωϊσμός.Καὶ παρατηρῶ ὅτι πάντες μίαν ἔχουν σκέψιν: ὅτι ἡ ἐπιτυχία αὕτη θὰ συντελεσθῇ μόνον διὰ τῆς λόγχης.
Ἀναζῶ τότε, ἀναθαρρύνομαι καὶ ἀρχίζω νὰ σεμνύνωμαι διότι ἐγεννήθην Ἕλλην…
Οἱ Προστάται μεταμορφοῦνται εἰς Δημίους καὶ μᾶς ἀναγκάζουν εἰς πόλεμον «συμβατικόν» ἴνα μᾶς ἐξευτελίσουν, μᾶς ταπεινώσουν καὶ μᾶς καταστήσουν ἀνίσχυρους διὰ τὸ μέλλον.Κατέρχομαι τότε τοῦ ἀεροπλάνου μου καὶ βολιδοσκοπῶ τὰ πνεύματα μετὰ τὴν ἄδικον καταστροφήν, ἢν ὑπέστημεν σχεδὸν ἐν ἀγνοίᾳ μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου