Ἔχουν συνηθίσει νὰ βάζουν στὸν κρόταφο τοῦ ἄλλου, τὸ πιστόλι… Εἶναι αὐτὴ ἡ λειψὴ κυριαρχία ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ νιώσουν οἱ ἀπαίδευτοι, γιατὶ μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ νιώσουν ἀνώτεροι· ἔστω καὶ διὰ τῆς βίας.
Δὲν εἶναι ἕνα πρόσωπο ἄγνωστο αὐτὸ ποὺ μᾶς δεἰχνουν· οὒτε οἱ θύμισες ξεθώριασαν μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Τὰ μαθήματα στὰθηκαν ὅμως ἄσκοπα, ὅπως καὶ οἱ θυσίες τῶν προγόνων μας…
Ἀναίμακτος παράδοσις, ἡ πιὸ ἀτιμωτικὴ παράδοσις!
Πῶς νὰ ἀλλάξῃ πρόσωπο ἕνας λαὸς ποὺ ποδοπατᾶ τὸν ἄλλον στὴν ἀδυναμία του, ποὺ ἀγάλλεται πόνο προξενῶντας, καὶ ποὺ γιγαντώνεται καρπώνοντας βιαίως;
Εἶναι αὐτοὶ οἱ ἀέναοι κύκλοι τῆς ζωῆς, οἱ θεῖες τιμωρίες ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ λάβουμε ὑπ’ ὂψιν;
Αὐτὴν τὴν κατάληξιν θὰ ἔχουν τὰ ὄνειρά μας;
Αὐτὴν τὴν θέσιν θὰ παραδώσουμε στὰ παιδιά μας;
Χλόη
Ἡ φωτογραφία εἶναι ἀπὸ ἐδῶ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου