Ὁ Victor Hugo καὶ ἡ Ἑλλάδα…

 

Illustration for the Victor Hugo's book : Les Orientales,

by Jean Alfred Gérard-Séguin (1805-1875)

   Οἱ πρῶτες ποιητικὲς ἀναφορὲς τοῦ Βίκτωρος Οὑγκῶ σχετικὰ μὲ τὸν ἀγώνα τῶν Ἑλλήνων, ἐμφανίζονται τὸ ἔτος 1826 μὲ τὴ δημοσίευση στὸν γαλλικὸ Τύπο τοῦ ποιήματος «Τὰ Κεφάλια τοῦ Σαραγιοῦ» (Les têtes du serail), ἐμπνευσμένου ἀπὸ τὴν Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, ὅπου ἐμφανίζονται μεταξὺ τῶν 6000 κεφαλῶν, ποὺ εἴχαν ἀποσταλεῖ στὸ σαράγι νὰ συνομιλοῦν μεταξύ τους τὰ τρία κεφάλια τοῦ Μάρκου Μπότσαρη, τοῦ Ἐπισκόπου Ρωγῶν Ἰωσῆφ καὶ τοῦ Κωνσταντίνου Κανάρη. 

Π. Γιαννόπουλος. Ὁ χαλασμένος καθρέπτης

Περικλῆς Γιαννόπουλος

   Ὁ καθρέπτης κάθε λαοῦ εἶνε ἡ Ἱστορία του. Ὁ κάθε λαὸς ἀπὸ τὴν Ἱστορίαν καὶ ἀπὸ τὰ βιβλία ποὺ γράφουν δι᾿ αὐτὸν ἰδικοί του καὶ ξένοι συγγραφεῖς, σχηματίζει τὴν ἰδέαν του διὰ τὸν ἑαυτόν του, ἀπαράλλακτα ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος γνωρίζει τὸ ἐξωτερικόν του ἀπὸ τὸν καθρέπτην. Καὶ ἀπαράλλακτα ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος γνωρίζει πῶς εἶνε τὸ ἐξωτερικόν του, χωρὶς νὰ ἔχῃ ἀνάγκην ὅλην τὴν ὥραν, νὰ κυττάζεται εἰς τὸν καθρέπτην διὰ νὰ ἰδῇ ἂν ἔχῃ μαῦρα ἢ ξανθιὰ μαλλιά, τὸ ἴδιον δὲν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκην νὰ κυττάζεται κάθε ἡμέραν εἰς τὴν Ἱστορίαν, διὰ νὰ ἰδῇ τὸ ἐθνικόν του Ἐγώ. Ἔχει τὴν ἰδέαν του σχηματισμένην.

Τὴν «τρέλλα» θέλω...

   Ὁ Ἴων Δραγούμης τὸν Πατριωτισμὸ τὸν ἐνήργησε δὲν τὸν φώναξε. Ὅ,τι ὀνειρεύτηκε καὶ ὅ,τι ζήτησε γιὰ τὴν Ἑλλάδα, μπορεῖ νὰ γίνει, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουνε πολλοί. Καὶ αὐτὸ φάνηκε ἀπὸ τὴ δράση του καὶ ἀπὸ τὰ βιβλία του. Ὅλη ἡ συγγραφική του ἐργασία, ἕνα σκοπό εἶχε, νὰ ξυπνήσει τὴν κοιμισμένη ἐνέργεια στὶς ψυχὲς τῶν νέων.

Διαβάζουμε στὸ βιβλίο «ΙΔΑΣ (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ)», τοῦ Δ. Π. ΤΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ, Ἔκδοση τῶν«ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ», Ἀλεξάνδρεια 1918:

Ἰων Δραγούμης: Τίποτα δὲν εἶναι ἀδύνατο...

Τίποτε δὲν εἶναι ἀδύνατο. Τὰ δυνατὰ ἀπὸ τὰ ἀδύνατα τὰ ξεχωρίζει μία ψιλὴ ψιλὴ γραμμή. Μὰ εἴμαστε τόσο κολλημένοι κάτω στὰ εὔκολα, τόσο μουδιασμένοι ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ πηδήξουμε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὴν ψιλὴ γραμμή.  

 

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ, «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΑΙΜΑ»

*******

Ὁ Σπαρτιάτης Διηνέκης καὶ ἡ 20η ΤΘ Μεραρχία!

Τὸ αὐστηροῦ κλασικισμοῦ γλυπτό ποὺ βλέπουμε στὴ φωτογραφία, εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὸ ἔργο ζωγραφικῆς τοῦ  Δαβίδ,  "Λεωνίδας στὶς Θερμοπύλες" (David, Léonidas aux Thermopyles).  Τὸ γλυπτὸ Διηνέκης εἶναι ἔργο τοῦ 'Alfred Le Père, grand prix de Rome, καὶ προσφέρθηκει στὴν πόλη ἀπὸ τὸν ἑλληνιστὴ Charles Ernest  Beule, ὅταν ἔγινε  Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν.  Ἀναπαριστᾷ τὸν θάνατο τοῦ Διηνέκη στὶς Θερμοπύλες. (ἀπὸ http://saumur-jadis.pagesperso-orange.fr )

Σπαρτιάτης Διηνέκης - Σύμφωνα μὲ τὸν Ἡρόδοτο, «ἀνὴρ ἄριστος»!

Γερμανὸς Καραβαγγέλης

     «Ἐγεννήθηκα στὸ χωριὸ Στύψη τῆς Λέσβου στὰ 1866. Καὶ οἱ γονεῑς μου ἦταν ἀπὸ τὴ Στύψη. Ὁ πατέρας μου ἦταν ἔμπορος. Νέος ἀκόμη πῆγε ἀπέναντι, στὸ Ἀδραμύττι, καὶ ἄνοιξε κατάστημα. Ὅταν ὅμως ἔφθασε σὲ ὥρα γάμου, ἦρθε πάλι στὴ Στύψη καί παντρεύτηκε. Καὶ πάλι ξαναγύρισε στὸ Ἀδραμύττι. Μὰ ἐρχόταν στὶς γιορτές. Ὅταν ἔγινα ἐγὼ δύο χρονῶν, ἦρθε καὶ μᾶς πῆρε ὅλους στὸ Ἀδραμύττι. Ἐκεῖ γεννήθηκαν οἱ ἔξι ἀδελφές μου, ἡ μία πέθανε πολὺ μικρή, καὶ τελευταῖος ὁ ἀδελφός μου Εὐριπίδης, ποὺ καὶ αὐτὸς πέθανε νέος…[…]». 

(Ἀπὸ τὰ Ἀπομνημονεύματά του)

Τέλλος Ἄγρας (Σαράντος Ἀγαπηνός)

    Σαράντος Ἀγαπηνὸς τοῦ Ἀνδρέου, ἦταν τὸ πραγματικὸ ὂνομα τοῦ Μακεδονομάχου καὶ ἀνθυπολοχαγοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ Τέλλου Ἄγρα. Καταγόταν ἀπὸ τοὺς Γαργαλιάνοuς τῆς Πελοποννήσου καὶ γεννήθηκε τὸ 1880 στὸ Ναύπλιο καὶ μεγάλωσε σὲ οἰκογένεια, ἡ ὁποία εἶχε προσφέρει στὸ Ἔθνος πολλοὺς ἀγωνιστές τοῦ 1821.

    Ὁ Ἀγαπηνὸς ἀκολουθώντας τὰ νάματα τῆς οἰκογένειάς του εἰσήλθε στὴ Στρατιωτικὴ σχολή τῶν Εὐελπίδων καὶ στὴ συνέχεια πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ ἀμυνθῇ γιὰ τὰ δίκαια τῶν Ἑλλήνων τῆς Μακεδονίας. Λίγους μῆνες μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του ἀπὸ τὴ σχολὴ Εὐελπίδων ζήτησε ἀπὸ τὸν τότε Διάδοχο Κωνσταντῖνο νὰ μετατεθῇ στὰ σύνορα. Ἔκπληκτος ὁ Διάδοχος τὸν μετέθεσε τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1902 στὸν ἀκριτικὸ τότε Τύρναβο, ὅπου ἔγινε ἥρωας πολλῶν ἐπεισοδίων μὲ τοὺς Τούρκους. 

Ἐλπὶς Καλογεροπούλου, ἡ Speranza Calo τῶν Παρισίων...

Ἡ Ἐλπὶς Καλογεροπούλου γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὶς 17 Μαΐου 1885 ὅπου καὶ πέρασε τὴν παιδική της ἡλικία. Ὡς κόρη ζωγράφου, ὁ ὁποῖος διακρίθηκε στὶς προσωπογραφίες καὶ στὶς ἁγιογραφίες, ἡ Ἐλπὶς εἶχε μεγάλη καλλιτεχνικὴ εὐαισθησία ποὺ τὴν ἄφησε νὰ ἐκδηλωθῇ μὲ τὴν ὑπέροχη φωνή της ποὺ ἐκτεινόταν μεταξὺ κοντράλτο καὶ ὑψιφώνου (μεσόφωνος ἢ mezzo-soprano). Ὑπῆρξε μαθήτρια καθηγητῶν τῆς Μεγάλης Σχολῆς τοῦ Γένους καὶ ἡ φωνή της τράβηξε τὴν προσοχὴ τοῦ μουσικοδιδασκάλου Παχτίκου. 

Κρῆτες Μακεδονομάχοι...

Καραβίτης, Δικόνυμος-Μακρῆς, Βολάνης

 

   Ὁ Μητροπολίτης Καστοριᾶς Γερμανὸς Καραβαγγέλης τὸ 1902 σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν τότε πρωθυπουργὸ τῆς Ἑλλάδος Ἀλέξανδρο Ζαΐμη, μεταξὺ τῶν ἄλλων ἔγραφε:

«...Στεῖλε μου πενῆντα παλικάρια, πενῆντα Κρητικοὺς νὰ τοὺς ἐνώσῳ μὲ τοὺς δικούς μου. Θὰ καταρτίσῳ ἔτσι εἴκοσι Σώματα καὶ θὰ τὰ μοιράσῳ ἀπὸ τὸν Ἀλιάκμονα ὡς τὸ Μαρίχοβο καὶ τὸ Μοναστήρι, τὴ Φλώρινα, τὸ Ὄστροβο (Ἄρνισσα), Σέτινα, Βλάδοβο (΄Ἄγρας), Βοδενὰ (Ἔδεσσα) καὶ Καρατζόβα. Ὁ καιρὸς εἶναι κατάλληλος γιὰ δράση. Ἕνα σωρὸ πρόκριτοι, ἱερεῖς, καὶ διδάσκαλοι εἶναι μυημένοι καὶ οἱ ὁπλαρχηγοὶ περιμένουν ἐνίσχυση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἐρχομὸς τῶν παλικαριῶν ἀπὸ κάτω (Κρήτη) θὰ δώσῃ κουράγιο στοὺς δικούς μου, θὰ εμποδίσῃ τὴν ἀποσκίρτησή τους καὶ θὰ φοβίσῃ τοὺς Βουλγάρους...»

Ὁ καπετὰν Μητρούσης (Δημήτριος Γκογκολάκης)

    Ὁ καπετὰν Μητρούσης γεννήθηκε στὸ Χομόντος τοῦ κάμπου τῶν Σερρῶν. Τὸ ὄνομά του ἦταν Δημήτριος Γκογκολάκης, μὰ ἔγινε γνωστὸς μὲ τὸ «Μητρούσης», τὸ χαϊδευτικὸ ὄνομα ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ἡ μάνα του.

Μία μέρα τοῦ 1906 ποὺ δούλευε στὰ χωράφια, μπῆκαν Βούλγαροι κομιτατζῆδες σπίτι του καὶ ἔσφαξαν τὴ γυναίκα καὶ τὸ παιδί του. Ἔξαλλος τότε βγάζει τὸ κρυμμένο ὅπλο καὶ μὲ τὸν ξάδελφό του Γιοβάνη Οὔρδα ξεχύνεται σίφουνας στὰ χωριὰ Γκαμήλα, Ἔλσιανη, Καστάρκα καὶ Μελιγκόσδη, ὅπου σκότωσε ἀνθρώπους τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου.

Οἱ τουρκικὲς ἀρχὲς δυσκολεύτηκαν νὰ πιστέψουν ὅτι σὲ μία νύχτα εἶχε ἁλωνίσει τόσα χωριά. Βγῆκε πιὰ στὸ κλαρὶ μὲ τὸν Γιοβάνη καὶ τὸν ἀνηψιό του Μιχάλη Οὐζούνη καὶ ἔγινε ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν Βουλγάρων.

Χρέος στὴν μνήμην καὶ στὴν Ἱστορίαν...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ

«Κάνουμε μόνο το χρέος μας κι αυτό είναι η καταγραφή και διάσωση της νεότερης ιστορίας του Ελληνισμού».

 

Το Αϊβαλί πριν την καταστροφή  

   Η Ειρήνη Σαρίογλου είναι η ψυχή του Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών. Αυτό ιδρύθηκε το 2008, μετά τη συγχώνευση του Ελληνικού Λογοτεχνικού Ιστορικού Αρχείου με το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης. Το επιτελείο τού Ιδρύματος συνεργαζόταν από το '96 με τον αξέχαστο Μάνο Χαριτάτο του ΕΛΙΑ, οραματιστή του ΙΔΙΣΜΕ, το οποίο σήμερα στεγάζεται στην Παλλήνη (Μιλτιάδου 25, τηλ.: 210-6669140, info@idisme.gr)

Με γερές σπουδές σε Γαλλία, Αγγλία και στη γενέτειρά της Κωνσταντινούπολη, διδάκτωρ στο Κέντρο Βυζαντινών, Οθωμανικών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μπίρμπιγχαμ (η διδακτορική της διατριβή «Η επιρροή της τουρκικής πολιτικής στην ελληνική εκπαίδευση της Πόλης 1923 - 1974» κυκλοφορεί στις εκδόσεις του ΙΔΙΣΜΕ). 

Κολοκοτρώνης, ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀγωνιστής...

   Ἡ κλέφτικη παράδοση τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καὶ τὸ περιπετειῶδες του παρελθὸν, εἶχαν δώσει καὶ ἔδιναν τροφὴ στὴν φαντασία τοῦ πελοποννησιακοῦ λαοῦ, ποὺ τὸν εἶχε ὑψώσει σὲ θρυλικὸ ἥρωα καὶ τὸν τραγουδοῦσε μὲ ἐνθουσιασμό.

   Πικρὴ καὶ βασανισμένη ἡ πορεία τῆς προεπαναστατικῆς ζωῆς του, ἀλλὰ μεγάλη καὶ βαθύτατη ἡ πείρα του. Τὰ φαράγγια, οἱ πλαγιὲς καὶ οἱ ψηλὲς κορφὲς τῶν βουνῶν, οἱ πηγὲς καὶ τὰ ἀθώρητα μονοπάτια, οἱ ἄνθρωποι, Τοῦρκοι καὶ Ἕλληνες, οἱ κακουχίες, ἡ πείνα, ἡ δίψα, ἡ λέρα, τοῦ ἦταν γνωστά.

Τὸ ὅτι ἐπέζησε κατὰ τὸν διωγμὸ τῶν Κλεφτῶν τὸ 1806 μέσα ἀπὸ ἀλλεπάλληλες συμπλοκές, ἐνέδρες καὶ διάφορες παγίδες, ἦταν ἕνα ἀληθινὸ θαῦμα καὶ οἱ Πελοποννήσιοι, σύμφωνα μὲ τὴν ἐπικρατοῦσα θεοκρατικὴ ἀντίληψη, διέβλεπαν σ΄ὅλα αὐτὰ «τὸν δάκτυλον τοῦ Κυρίου». (Σπηλιάδου, Ἀπομνημονεύματα, σελ. 210)

Ἡ Κύπρος τοῦ Σεφέρη...

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ

   Ανακαλύπτεις αίφνης έναν τόπο κι αυτός μοιραία γίνεται πατρίδα σου κι ας γεννήθηκες αλλού. Οι τόποι και οι άνθρωποι έχουν αυτή την απρόσμενη ιδιότητα, να κυριαρχούν στο μέσα κόσμο, να τον κατακυριεύουν. Κι εσύ θέλοντας και μην αφήνεσαι να υποταχτείς στη θέληση που δέχεσαι να σου επιβληθεί, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Γιώργο Σεφέρη, δύο φορές στη ζωή του, τη μια με τη Μαρώ και την άλλη με την Κύπρο. 

   «Στον κόσμο της Κύπρου, Μνήμη και αγάπη», έγραψε ως αφιέρωση στο «Κύπρον ου μ' εθέσπισεν (οικείον Απόλλων)», που σημαίνει «στην Κύπρο όπου μ' έταξε να κατοικώ ο Απόλλων». Οι στίχοι από την «Ελένη» του Ευριπίδη έγιναν για τον Σεφέρη μότο για μια σχέση που άρχισε πριν ακόμα γνωρίσει το σώμα του νησιού.

«Ηδη από το 1931, όταν υπηρετούσε ως πρόξενος στο Λονδίνο, έγραφε στην αδελφή του Ιωάννα Τσάτσου να του στείλει πληροφορίες για την επανάσταση στο νησί. Η άμεση επαφή του ξεκίνησε όμως το φθινόπωρο του 1953 όταν πήγε από τη Βηρυτό, όπου υπηρετούσε ως πρέσβης, στην Κύπρο για διακοπές που κράτησαν ένα περίπου μήνα», λέει ο Γιώργος Γεωργής, πρώην πρέσβης της Κύπρου στην Αθήνα και αναπληρωτής καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου.

Κανεῖς δὲν μπόρεσε νὰ βρῇ τὸ δηλητήριο ποὺ θὰ μᾶς καταστρέψῃ...

Κανεῖς δὲν μπόρεσε νὰ βρῇ τὸ δηλητήριο ποὺ θὰ τοὺς καταστρέψῃ, ἔγραφε γιὰ τοὺς Ἕλληνες τὸ 1872 ὁ Γερμανὸς φιλόσοφος... 

    Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος Νίτσε. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο <<Η Γέννηση της Τραγωδίας>> (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15ο, ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.

Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

Ἡ Σφίγγα τῆς Αἴγινας

   Tὸ Ἀρχαιολογικὸ μουσεῖο τῆς Αἴγινας εἶναι τὸ πρῶτο Μουσεῖο τῆς Ἑλλάδος. Ἰδρύθηκε τὸ 1829 μὲ τὴ φροντίδα τοῦ Ἀ. Μουστοξύδη. Τὸ σημερινὸ κτίριο οἰκοδομήθηκε τὸ 1980 στὸν ἀρχαιολογικό χῶρο τῆς Κολώνας καὶ εἶναι δωρεὰ τοῦ Βαυαρικοῦ Συλλόγου τῶν Φίλων τοῦ Μουσείου τῆς Αἴγινας.

Τὸ Μουσεῖο φιλοξενεῖ στὸ χῶρο του, ἀνάμεσα σὲ ἄλλα σημαντικὰ ἀρχαιολογικὰ εὐρήματα καὶ τὴ μαρμάρινη Σφίγγα ποὺ εἶχε στηθεῖ στὸ ἱερὸ τοῦ Ἀπόλλωνος Κολώνας πάνω σὲ ψηλὸ κίονα.  Χρονολογεῖται τὸ 470-460 π.Χ.

Μήπως προσπαθοῦμε νὰ ἀποδείξουμε τὰ αὐτονόητα;

   Αὐτὴ ἡ φράση μοῦ τράβηξε τὴν προσοχή… Ἒνιωσα λὲς καὶ βγῆκε ἀπὸ τὰ δικά μου χείλη καὶ αἰωρήθηκε καὶ καρφώθηκε στὴν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστή.

Ὁ Dmitri Kessel στὴν Ἑλλάδα τοῦ Πολέμου

 

“Photography can be just a matter of luck.” Dmitri Kessel

     Ὁ Dmitri Kessel ἦταν γιὸς ἀγρότη, καὶ γεννήθηκε ἀμέσως μετὰ τὴν ἀλλαγή τοῦ αἰῶνα στὸ Κίεβο, στὶς 20 Αὐγούστου 1902 καὶ πέθανε στὸ Southampton, τῆς Νέας Ὑόρκης, στὶς 26 Μαρτίου 1995. Ἡ πρώτη του φωτογραφικὴ μηχανὴ ἦταν μία Brownie ποὺ τοῦ δώρισε ὁ πατέρας του ὅταν ἒγινε 14 χρονῶν.

Ἴων Δραγούμης καὶ Μακεδονία

Ίων Δραγούμης (1878-1920)

τοῦ Σταύρου Καρκαλέτση
ἱστορικοῦ - συγγραφέα

     Είναι εξαιρετικά γόνιμο, αν και όχι εύκολο, να γίνει κάποιος κοινωνός της βαθιάς και πολυσχιδούς σχέσης του Ίωνος Δραγούμη με την Μακεδονία. Αλλά είναι και ένα εγχείρημα κατ’ εξοχήν επίκαιρο. Πρόκειται για μια σχέση που παραπέμπει κατ’ ευθείαν στο σήμερα. Και αυτό, για δύο λόγους: Κατά πρώτον, η πολιτική φιλοσοφία του Δραγούμη εμφανίζει ισχυρή διαχρονικότητα, εμπεριέχει διάρκεια. Ειδικά στα αφορώντα την Μακεδονία. Και δεύτερον: Αυτό που ζούμε και εισπράττουμε σήμερα, με την απαράδεκτη, γκρίζα και εν τέλει άθλια πολιτική του συστημικού πολιτικού κόσμου, ως προς την επικείμενη παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας σε αυτούς που την επιβουλεύονται. Όχι από την εποχή του Ίωνος Δραγούμη, αλλά ακόμη πιο πίσω...

Κυριᾶκος τῆς Ἀνκόνα. Ὁ πρόδρομος τῶν περιηγητῶν

Ὁ Παρθενῶν στὸν Κώδικα Χάμιλτον (Deutsche Staatsbibliothek Berlin), 1442-43.

   Ὁ Ciriaco de' Pizzicolli ἢ Cyriacus of Ancona (Κυριᾶκος τῆς Ἀνκόνας), (31 Ἰουλίου 1391 -- 1453/55) ὑπῆρξε ὁ σημαντικότερος ἀρχαιοδίφης τῆς ἐποχῆς τῆς Ἀναγεννήσεως, ἐνὼ θεωρεῖται ὁ πρόδρομος τοῦ περιηγητισμοῦ καὶ ὁ ἰδρυτὴς τῆς σύγχρονης ἐπιγραφικῆς.

Προερχόταν ἀπὸ μία ἐξέχουσα οἰκογένεια Ἰταλῶν ἐμπόρων τῆς Ἀνκόνα . Ὁ Ciriaco ταξίδεψε ἀρχικά γιὰ τὶς ἐπιχειρήσεις τῆς οἰκογένειάς του καὶ στὴ συνέχεια γιὰ νὰ ἰκανοποιήσῃ τὴν περιέργειά του, σὲ ὅλη τὴν Ἀνατολική Μεσόγειο, σημειώνοντας τὶς ἀρχαιολογικὲς ἀνακαλύψεις του στὸ ἡμερολόγιό του (Commentaria), ποὺ γέμισε τελικὰ ἔξι τόμους. Ἔκανε πολλὰ ταξίδια στὴ Νότια Ἰταλία, Δαλματία, στὴν Ἤπειρο καὶ στὸ Μοριά, στὴν Αἴγυπτο, στὴν Χίο, στὴ Ρόδο καὶ στὴ Βηρυτό, στὴν Ἀνατολία καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη. Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ταξιδιῶν του ἔγραψε λεπτομερεῖς περιγραφὲς τῶν μνημείων καὶ τῶν ἀρχαίων λειψάνων, καὶ τὰ εἰκονογράφησε μὲ δικά του σχέδια. Οἱ λεπτομερέστατες παρατηρήσεις του, τὸν καθιστοῦν ἕναν ἀπὸ τοὺς προδρόμους τῆς σύγχρονης ἀρχαιολογίας.

Χρόνια ὁλόκληρα ἤμουνα στρατιώτης...

    Στὶς παραμονὲς τοῦ Μεγάλου Πολέμου (Α΄ Π.Π), ὑπῆρχε ἔντονος ἀνταγωνισμὸς τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Εὐρώπη νὰ ἔχῃ διαιρεθῇ σὲ δύο μεγάλα στρατόπεδα: Στὴν Συνεννόηση (Entente) ὅπου συμμετεῖχε ἡ Ἀγγλία, ἡ Γαλλία καὶ ἡ Ρωσσία καὶ στὴν συμμαχία τῶν Κεντρικῶν Δυνάμεων ὅπου συμμετεῖχε ἡ Γερμανία, ἡ Αὐστροουγγαρία καὶ ἡ Ἰταλία. Οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἀναζητοῦσαν ἀπεγνωσμένα συμμάχους μεταξὺ τῶν μικροτέρων κρατῶν, μὲ τὴ Γερμανία νὰ προσεταιρίζεται τὴ Βουλγαρία καὶ τὴν Τουρκία καὶ τὴν Ἀντᾶντ νὰ πιέζῃ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Σερβία. Ἡ Ἀγγλία μεσορανοῦσε διεθνῶς ἔχοντας ἀμέτρητες ἀποικίες σὲ ὅλες τὶς ἠπείρους. Ἡ Γερμανία διεκδικοῦσε τὸ δικό της μερίδιο στὶς ὑποανάπτυκτες χῶρες, στὸν ὀρυκτό τους πλοῦτο ἀλλὰ καὶ στὰ πετρέλαια τῆς Ἀνατολῆς.