Οι Έλληνες γνωρίζουν ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε πολλές φορές εξ αιτίας του εξωτερικού της χρέους. Ωστόσο, ελάχιστοι γνωρίζουν και ουδείς αναφέρει τα ρύθμιση που επέτυχε το 1962 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τότε, όμως, ο Μακεδών ηγέτης δεν ατίμασε την Πατρίδα, δεν υπέβαλε σε θυσίες τον ελληνικό Λαό, δεν διέλυσε τον κοινωνικό ιστό, δεν βύθισε στην απόγνωση τα νοικοκυριά, δεν χαρίσθηκε στους πλουσίους, δεν έπληξε την οικονομική ανάπτυξη.Τότε, βέβαια, ήσαν διαφορετικές οι συνθήκες και η λειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αλλά ήταν μοναδική η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα του μεγάλου εκείνου ανδρός. Συγκεκριμένα:Η Ελλάδα είχε δανεισθεί προπολεμικά 35.988.500 χρυσά δολάρια από Αμερικανούς στους οποίους το 1962 χρωστούσε επί πλέον 54.836.938 χρυσά δολάρια για τοκοχρεολύσια. Σύνολο χρέους μόνον σε Αμερικανούς 90.825.438 χρυσά δολάρια που ανατοκίζονταν θηριωδώς. Μετά δυσχερέστατες αλλά αθόρυβες διαπραγματεύσεις στη Νέα Υόρκη υπό τις εντολές του Κ. Καραμανλή ο Νικόλαος Γαζής συμφώνησε με τους Αμερικανούς δανειστές «κούρεμα» 55%. Στις 19 Οκτωβρίου 1962 το Υπουργικό Συμβούλιο κύρωσε την συμφωνία. Ανακοίνωσε ότι:1. Μετέτρεψε τα οφειλόμενα χρυσά δολάρια σε χάρτινα (προς 30 δρχ. το ένα)2. Διέγραψε 50.792.138 χρυσά δολάρια από τα οφειλόμενα 90.825.4383. Μείωσε κατά 50% τα επιτόκια του υπολοίπου χρέους4. Ρύθμισε συνολικά όλα τα προπολεμικά εσωτερικά δάνεια. Οι Έλληνες δανειστές, κατά κανόνα οι πλουσιότεροι, λαμβάνουν ένα ομόλογο 50 δρχ. με επιτόκιο μόλις 2% για κάθε προπολεμικό ομόλογο ονομαστικής αξίας 1.000 δρχ.5. Διαπραγματεύεται με όλους τους άλλους ξένους δανειστές ανάλογη ρύθμιση.Το 1962 η ελληνική οικονομία έτρεχε με τον 2ο παγκοσμίως ρυθμό ανάπτυξης. Αποχωρώντας τον Νοέμβριο 1963 η κυβέρνηση Καραμανλή παρέδωσε τον προϋπολογισμό με πλεόνασμα και γεμάτα τα δημόσια ταμεία.Ν. Ι. Μέρτζος *
* Πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών,δημοσιογράφος και συγγραφέας
Καί ἐφ`ὅσον κρατεῖ ἐν τῇ κοινωνίᾳ ἡ ἀδικία, οὐδέποτε θά ἐκλιπῶσι καί οἱ λῃσταί τῶν ὀρέων….
.jpg)
«ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙΣ»
«οἱ ἄνθρωποι παιδεύονται νὰ ἐπιβιώσουν, ὀργώνοντας τὴν ἄγονη γῆ, λὲς καὶ στύβουν μὲ τὰ χέρια τους γυμνὰ τὸ ξερὸ χῶμα καὶ τὸ ποτίζουν μὲ ἱδρῶτα, ὥσπου νὰ δώσῃ καρπούς. Ἀναγκαία λύση γιὰ τὴν ἐπιβίωση ἦταν ὁ δρόμος τῆς ξενιτιᾶς, ἕνα ὅνειρο ἀρκετὰ ἀπατηλό…»
«δὲν ἔμεινεν ἀμφιβολία, πλὴν εἰς τὰς κεφαλὰς τῶν μωρῶν ἢ τῶν κακῶν, ὃτι ἒφθασε καὶ τῶν Γραικῶν ὁ καλὸς καιρός· καὶ ἔφθασε μὲ τόσην ὁρμὴν ὥστε καμμία δύναμις ἀνθρώπινος δὲν εἶναι πλέον καλὴ νὰ μᾶς ὀπισθοδιγήσῃ».
«...Κατά τήν πρώτην μου περιοδείαν εἰς τήν Ἑλλάδαν, γνώρισα τόν ἀνείπωτον ἐξευτελισμόν νά παραστῶ εἰς τήν λεηλασίαν τοῦ Παρθενῶνος ἀπό τά ἐκλεκτότερα γλυπτά του καί στήν καταστροφή ὁρισμένων ἀρχιτεκτονικῶν τμημάτων του.
Εἶδα νά ἀφαιροῦνται ἀπό τό νοτιοανατολικό ἄκρο τοῦ ναοῦ πολυάριθμες μετόπες. Ἦταν στερεωμένες σέ ἕνα εἶδος ὑποδοχῆς ἀνάμεσα στίς τριγλύφους καί, γιά νά τίς ἀποσπάσουν, χρειάστηκε νά ρίξουν καταγῆς τό θαυμάσιο γεῖσο πού τίς κάλυπτε.
Ἡ νοτιοανατολική γωνία τοῦ ἀετώματος συμμερίστηκε αὐτήν τήν μοίραν. Ἐνῶ τό μνημεῖο ἦταν ἐντυπωσιακά ὠραῖο καί εἰς ἀρίστην κατάστασιν ὅταν τό ἀντίκρισα τήν πρώτην φορά, συγκριτικά ἔχει ὑποβαθμιστεῖ πλέον σέ μίαν κατάστασιν ἐρείπωσης καί ἐγκαταλείψεως.
Σέ μερικά σκίτσα πού ἔκανα ἐπιτόπου, τόσο πρίν ὄσο καί ὕστερα ἀπό τό συμβάν, φαίνονται τά ἀντικείμενα τά ὁποῖα ἀφαιρέθηκαν ἢ καταστράφησαν καί ἡ ἀξιοθρήνητος ἀντίθεσις ἀνάμεσα στήν τωρινήν καί τήν παλαιότερην εἰκόνα αὐτῶν τῶν ἀξιοσέβαστων καί ἐνδόξων μνημείων τῆς ἀρχαιότητος...»!
