Kλεφταρματωλοί

Ἐμπροσθογενὲς τουφέκι μὲ ἐπίχρυσο διάκοσμο καὶ πλάκες ἐλεφαντοκόκκαλο. Ἀνῆκε στὸν Nικόλαο Πετιμεζᾶ (1790-1865), γιὸ τοῦ διάσημου κλεφταρματολοῦ Θανάση Πετιμεζᾶ (1752-1804). (Mουσεῖο Mπενάκη).

 

  TOYΣ KΛEΦTEΣ «εἶχε κυρίως λογαριάσει ὁ δυστυχισμένος Pῆγας γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς πατριωτικῆς του συνωμοσίας. Kαὶ πιὸ ὕστερα, ὅσοι Ἕλληνες ἐπιχείρησαν κατιτὶ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς χῶρας τους, στήριξαν τὸ μέγιστο τῆς ἐμπιστοσύνης τους, ὅπως κι ἐκεῖνος, στὴ γενναιότητά τους», γράφει, στὰ 1824-25, ὁ Φοριέλ.

Πῶς νὰ παλέψῃς;

«Νέκρωσε ἡ σκέψη μου στὸ ἄκουσμα·  μ’ ἔπνιξε ὁ πόνος. Κοίταξα τὴν κυρά μου, στήριγμα καὶ λύτρωση τόσα χρόνια καὶ εἶδα τὸ δάκρυ της νὰ κατηφορίζῃ μέσα στὴν χαρακιὰ του χρόνου.

Πῶς νὰ παλέψῃς αὐτὸν τὸν ἐχθρὸ ποὺ ἡ μοίρα ἔφερε τώρα, στὸ λιόγερμα τῆς ζωῆς; Πῶς νὰ παλέψης αὐτὸν τὸν ἐχθρὸ ποὺ ὅπλα του εἶναι τὰ λόγια τὰ ψεύτικα, θεός του τὸ χρῆμα καὶ ἀνάγκη του, ἡ ἐξουσία!

Μᾶς πήρανε τὴ χώρα·  τοὺς ἀγῶνες τοὺς δικούς μας·  τῶν προγόνων μας! Μᾶς πήρανε τὴ χώρα·  οἱ ἀπαίδευτοι, οἱ ἀνάλγητοι, οἱ ἀγνώμονες! Καὶ αὐτὰ τὰ χέρια τὰ ροζιασμένα, τὰ σκληρὰ δουλεμένα, τὸ κράτησαν τὸ ντουφέκι καὶ τὸ δόξασαν στ’ ἀλβανικὰ βουνὰ καὶ στὰ δασωμένα πλάγια τῆς πατρίδος. Μὰ εἶχε πρόσωπο τότες ὁ ἐχθρός, τὸν ἔβλεπες, καὶ αὐτὸν καὶ τὰ ὅπλα του·  ἔβλεπες τὸ αἷμα του νὰ χύνεται στὴ γῆ καὶ θέριευες καὶ φούσκωνες καὶ λυσσομάναγες μὲ τὴ Λευτεριὰ στὴν σκέψη…

Καὶ τώρα τί;  Τί ὅπλο ν’ ἀντιτάξῃς; Τὶ ὅπλο νὰ σφίξῃς στὴ χούφτα καὶ σὲ ποιά σφαῖρα νὰ βάλῃς καβάλα τὶς ἐλπίδες σου;  Ἂχ αὐτὴ ἡ δίψα χαλασμοῦ μὲ πνίγει τώρα, σὰν καὶ τότε…»

Κι αὐτό τὸ ἀσίγαστο ποὺ φούσκωνε μέσα του τὸ ὀνόμασε... ἄδικο

Ἄδικη ζωὴ

Ἄδικη πατρίδα

Ἄδικος κόσμος

Μὰ δίκαιος ἀγῶνας ὁ ἀγῶνας τῆς τιμῆς καὶ τῆς λευτεριᾶς

Καὶ παίρνει τὸ μάτι αὐτὴν τὴν παλαβὴ λάμψη  

καὶ τὸ χαλκωμένο ἀπὸ τὸν ἥλιο μέτωπο 

ραγίζει ἀπὸ τὶς σκέψεις καὶ τὰ ὅνειρα,  

ποὺ ἀγκαλιασμένα μὲ τὸν πόλεμο, 

ἀπόκαμαν πριν την εκπλήρωσή τους.

Κι ἀναπολεῖ τὴν νιότη του·  

τότε ποὺ ἔπλαθε τὴν τύχη μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια· 

τότε ποὺ ρώταγε τὸν θάνατο ἂν φοβᾶται τὴ ζωή. 

Κι ἦταν ψυχόρμητη ἡ ἀντίδραση αὐτή, 

στὴν καταχνιὰ τοῦ κουρνιαχτοῦ τῆς μάχης,  

τότε ποὺ νόμιζε πῶς εἶχε κάνει συμφωνία μὲ τὸ θάνατο, 

τότε ποὺ ἔτρεμε ἡ γῆς καὶ ὁ ἀέρας παλλόταν 

ἀπ` τὰ ἀτσάλια ποὺ βροντοῦσαν· 

καὶ ἡ ματιὰ γοργή, ἔκοβε τὸν κίνδυνο.

Ὅσοι δὲν ἀπόμειναν κεραυνωμένοι 

κεῖνες τὶς ἐποχές τὶς δύσκολες 

κρύψαν τὴν ἀγριεμένη λάμψη 

βαθιὰ στὴν κόρη τοῦ ματιοῦ 

κι ἔδωσαν στὸ πρόσωπο 

ἀταραξία μαρμάρινη...

 

''Λειψὴ ἡ ζωὴ παιδάκι μου

στὰ χρόνια τὰ δικά μας

Κεῖνα τὰ χρόνια τοῦ χαμοῦ

τῆς ἄφθαρτης γενιᾶς μας...''

Καὶ σὰν ἀκούμπησα τὸ χέρι του ποὺ ξαπόσταινε στὰ γόνατά του ἔνιωσα ὅλο τὸ θρῆνο ποὺ κατοικοῦσε μέσα του...

Ἂχ Ἑλλάδα μου…!  

 

Χλόη

Ἡ φωτογραφία τοῦ Φώτη Καζαζῆ ( φωτογραφικὲς ἀφηγήσεις ) εἶναι ἀπὸ zafora.blogspot.com

Οἱ «Φιλέλληνες».

 

 

   Οἱ ξένοι ποὺ κατέφθασαν στὴν Ἑλλάδα κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Ἀγῶνα, οἱ λεγόμενοι φιλέλληνες, προέρχονταν ἀπὸ διάφορα κοινωνικὰ στρώματα καὶ κινοῦνταν οἱ περισσότεροι ὑπὸ συνθῆκες ποὺ δὲν ἄρμοζαν στὸν ὅρο τοῦ φιλελληνισμοῦ.

Στρατιωτικοὶ ποὺ ἀρέσκονταν τῶν ἐμπόλεμων καταστάσεων, ἀποτυχημένοι ποὺ ἤλπιζαν στὴν ἀνάδειξη καὶ ἐπιβράβευση τῶν «προσόντων» τους, τυχοδιῶκτες ποὺ πρόσφεραν τὶς ὑπηρεσίες τους κάτω ἀπὸ ὁποιαδήποτε σημαία ἀκόμα καὶ τῆς ἡμισελήνου, ἐλπίζοντας σὲ γρήγορη ἄνοδο μέσῳ τῆς πολεμικῆς δράσης ποὺ θὰ τοὺς ἐξασφάλιζε σταδιοδρομία καὶ πλοῦτο.

Ἡ Συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου & τὸ Συνέδριο τοῦ Βερολίνου

Οἱ συνομολογήσαντες τὴ συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, ἀπὸ ἀριστερά:  Σαντουλάχ πασάς, Σαφβέτ Πασάς, Νικόλαος Ἰγνάντιεφ ποὺ ὑπογράφει καὶ ὁ βοηθὸς διπλωμάτης Νεντίλοφ.

     Στὶς 12-4-1877 κηρύσσεται νέος Ρωσοτουρκικὸς πόλεμος, ἐνῶ τὸν Ἰούλιο τοῦ ἰδίου ἔτους οἱ Ρῶσοι πέρασαν τὸν Δούναβη καὶ μετέφεραν τὶς ἐπιχειρήσεις τοῦ πολέμου στὴ Βουλγαρία. Μετὰ τὶς μᾶχες στὴ Σίπκα καὶ στὴν Πλεῦνα, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1878, κατέλαβαν τὴν Φιλιππούπολη, ὕστερα ἀπὸ λίγες ἡμέρες τὴν Ἀνδριανούπολη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ προέλασαν ἐλεύθερα πρὸς τὴν Κωνσταντινούπολη.

Ὁ δρόμος τοῦ Μαραθωνίου Μαχητοῦ.

   

Κείμενο τοῦ Ἀνδρέα Καρκαβίτσα, ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ Πανηγυρικὸ Φύλλο τῆς 'Εστίας, μὲ ἀφορμὴ τοὺς 1^ους Ὁλυμπιακοὺς Ἀγῶνες, τὸ 1896.

   Ἡ ἀρχαία παράδοσις σῴζεται καὶ τώρα στὰ στόματα τοῦ λαοῦ. Ἔπαθε βέβαια τὶς παραλλαγὲς της καὶ αὐτὴ ὅπως ὅλα τ’ ἄγραφα μνημεῖα, ὅσα διατηρεῖ στὸ νοῦ τοῦ ὁ λαὸς καὶ τὰ παραδινεῖ ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά, σὰν ἱερὰ καὶ πολυτιμὴ παρακαταθήκη. Δὲν ἀναφέρει κατ’ ὄνομα τὸν πεζοδρόμο ποὺ ἔδραμεν αἱματοκυλισμένος νὰ φέρῃ τῇ χαροποιὰ εἴδησι τῆς νίκης στοὺς λιποψυχισμένους ἀπὸ τὴν προσδοκίαν δημογέροντας τῶν Ἀθηνῶν. Ὀλίγα μόνον διατηρεῖ σημάδια ὁρισμένα: τὸν τόπο ὅπου ἔγεινεν ἡ μάχη· τῇ μάχῃ αὐτῇ πὼς ἤταν φρικτῇ καὶ ἀντροφόνος· τὸν ἐχθρό πὼς ἦταν ὁ πατροπαράδοτος καὶ μισητὸς τοῦ γένους, ὁ τοῦρκος (σημ. Πέρσες)· καὶ τοὺς σταθμούς ποὺ ἔκαμεν ὁ πεζοδρόμος πολεμιστὴς γιὰ νὰ φτάση ἕως τὴν πόλι. Καὶ ἄλλο ἕνα ἀκόμη, τὸ κυριώτερο, πὼς ὁ πεζοδρόμος μόλις πρόφθασε νὰ ξεφωνήσῃ τὴν εἴδησι στοὺς πρώτους πολίτας κ’ ἔσκασεν εὐθὺς ἀπὸ τὸν μεγάλο κάματο καὶ τῇ μεγαλήτερη συγκίνησι.

Ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας Μακεδόνων, 1903.

   Ἑκατὸ καὶ πλέον χρόνια ἔχουν περάσει, ἡ Μακεδονία μας ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό, ἀλλὰ τὰ σλαβικὰ δολοφονικὰ κομιτάτα ἂν καὶ ἄλλαξαν πρόσωπο καὶ τακτική, δὲν ξέχασαν ποτὲ τὶς βλέψεις τους γιὰ  τὴν Ἑλληνικὴ Γῆ! Ἀκούραστα κατασκευάζουν τὶς μυθοπλασίες τους καὶ ἀσύστολα προπαγανδίζουν τὴν δῆθεν Μακεδονικὴ καταγωγή τους.